Gewoon een maand in Montreal

In de afgelopen maand in Montreal hadden we:

 * Les casseroles en cours (potten&pannen demonstraties, elke avond vanaf 20.00u. Daadwerkelijk gezien: klokke acht opent een duifgrijs echtpaar de deur en slaat elk met pollepel op een pan, staande bovenaan de trap de tuin in).

 

* een tornado-waarschuwing:

* breilessen en kostuum-verstel-middagen (nouja, ik had die :P ), aangezien volgende week zaterdag onze 'year-endshow' is met Bokréta! Foto's volgen, ik dans 'slechts' twee dansen mee (een meisjesdans -Bödi Kárikázo- en Gyimes -Transylvaans in jaren '70 outfit, hoewel ik wel een van de weinigen ben met tenminste 1 traditioneel kostuumonderdeel, een HELE scratchy wollen kokerrok).

 * Veillée; een traditionele Quebecois dansavond; van je do-si-do en main à droite in het Frans, aangevuld met tapdans (hier gigue genoemd) door de stoere zeldzame vrouwelijke 'calleur'. Voor foto's, zie Feestboek!










* Een tropische regenbui waardoor de kelder van de ene collega, de badkamer van de andere collega en alle metrostations Downtown onderliepen en de potholes in de wegen een stuk groter waren toen ik naar huis liep. Het potten&pannen protest ging die avond wel gewoon door :) .

* Een moordenaar. Een enge. Woonde bij mij om de hoek kennelijk. Ik kon het niet helpen, maar ik begon me toch af te vragen of die nieuwe huisgenoot, geïnstalleerd enige dagen terug door mijn vreemde huisgenoot ('Jefferson is staying in my room, he is a friend.' las het papiertje....fijn, kan Jefferson dan alsjeblieft buiten gaan roken?), niet stiekem de enge moordenaar is.....

Altijd wat, hier in Montreal!

Hormonen

Gisteren heb ik bijna een student gewurgd.
Deze jongeman 'woont' aan het bureau naast mij, en bedoelt het niet kwaad, maar af en toe worden zijn constante 'Floor, I have a question, in the Netherlands....' etc. me teveel. Verder heeft deze bachelor-student van een jaar of 20 de hatelijke gewoonte om de deur dicht te willen. De deur, van een hok dat we momenteel met zijn drieën delen en waar bovendien geen raam in zit. Wel airco, dat wel, maar ik word binnen 5 minuten gillend gek van de doffe stilte die valt als de deur ook nog eens dicht moet. Bovendien zit de deur doorgaans op slot als hij dichtzit, dus ik kan 's ochtends vaak mijn kantoor niet in zonder eerst moeilijk naar mijn sleutels te moeten graaien, terwijl er binnen gewoon twee mensen zitten. Studenten. Waarvan voornoemd heerschap als bachelor-student wat mij betreft veruit het laagst in rang is!
Ik heb hem echter niet gewurgd en nadat de ergste buikkrampen waren gezakt heb ik nog even vriendelijk met hem gebabbeld.
Vanmorgen zat de deur niet op slot maar kon ik zo naar binnen. Ach gos.

Andere dingen die door mijn hormonen nog irritanter lijken dan normaal: supermarktprijzen. Niet irritant maar opvallend ten eerste is de prijs van de humus in mijn zojuist-ontdekte andere-supermarkt-om-de-hoek. Sinds afgelopen weekend let ik iets meer op kosher-nietkosher, just for the fun of it. We logeerden afgelopen weekend namelijk bij kennissen die joods zijn, we mochten zelfs shabbat-lunch mee-eten (en zijn verder sowieso enorm verwend met lekker eten en geweldige gastvrijheid. Behalve dat ben ik verliefd op Boston, dus als nog iemand een baantje weet....), en zij hebben een kosher huishouden. Nou wonen bij mij in de buurt aardig wat joden, dus liep ik gisteravond eerst door een enorm grote koshere afdeling vooraleer ik bij de rest van de supermarkt aanbelandde. Verbazingwekkend feit: de koshere humus kost ongeveer 1/3e van mijn niet-koshere vaste merk. Hah. Doe mij maar kosher dan!
Wel irritant: waarom zijn tampons hier verdorie ongeveer dubbel zo duur als in NL? Serieus, 10 dollar is niet een normale prijs voor 40 stukjes katoen met een touwtje! >.<

Meer hormonen: grrrr@die lui hier die tijdens het superinteressante praatje van een superinteressante dame uit Berlijn (hoe oneerlijk is het dat sommige superslimme en interessante wetenschappers ook nog eens bloedmooi zijn? :S) GAAN ZITTEN ETEN? Werkelijk, ik werd al zo ongelukkig van mijn collegae die om kwart over 11 binnenwalsen met een bord kantine-spaghetti dat ruikt alsof het al een week in de gaarbak heeft gelegen (cue morning-sickness; NEE ik kan onmogelijk zwanger zijn, geloof me). Alsof ze Frans zijn kwamen ze dus vandaag allemaal minstens (maar zeker niet maximaal!) 10 minuten te laat binnenzeilen, er gingen tenminste 3 bekers melk om en er vielen een aantal dienbladen tijdens het praatje - en dat bovenop de standaard weekend/patient-besprekingen en een enkele rinkelende telefoon. Quebecois: jullie zijn niet Frans, je hóeft je dus ook niet zo te gedragen. Dank u.

Hormonen spelen me ook parten in omgaan met mensen die eh...laten we zeggen....wat minder geïnteresseerd zijn in de mensen om hen heen en vooral doen waar ze zelf zin in hebben. Kortom, ik loop me op te vreten en zelfs weer een beetje ruzie te schoppen als ik me gepasseerd voel of gekoeioneerd. Gelukkig heb ik mezelf gedwongen geen hate-mail eruit te doen, en wat betreft de dansgroep: adem in, adem uit, geniet van het moment en ga niet als een kleuter perse op het podium willen stralen (maarmaarmaar, pretty costumes!).

Gelukkig heb ik zojuist wel bedacht wat ik wil doen voor mijn post-doc (hahahahahahahahaha if ever....), en die hormonen, die zakken wel weer.

two-face

chagrijnige Efjen:

* zou het liefst die kinderen voor zich op de roltrap naar beneden schoppen. En hun moeder, die haar argwanend aankijkt ('komnietaanmijnkroost') erachteraan. Leer opvoeden. Grrrr.
* is niet sociaal, en heeft helemaal geen zin in een dinertje op zaterdagavond. Ik ben nog niet oud, ik wil stappen! En niet als een ouwe taart alcohol-loos met een beperkt aantal mensen (liefstzominmogelijkurgh) zogenaamd heel culinair eten eten en dan een arthouse-film kijken en dan wel precies de laatste metro missen.
* blijft maar malen over het onrecht haar aangedaan door al die gemene mannen. Klootzakken zijn het, allemaal! Maar vooral de Nederlandse. Laatmemetrust!
* vindt het weer eens opvallend dat het vriendinnetje van de leuke collega eigenlijk hipper is dan hijzelf. Stiekem is hij nogal een opdondertje met smalle schoudertjes. Die kip heeft veel meer pit dan hij!
* krijgt depressie op depressie bij elk leuk, bijna-getrouwd en burgerlijk stel van haar leeftijd dat langsloopt op straat, de jongen met de blik naar de straat, het meisje zijn arm omklemmend en met priemende blikken naar alle vrouwen in de buurt. Oh Canada.....
* zou meer Frans moeten spreken maar can't be bothered, stomme Quebecois, spreek eens Engels joh!

blije Efjen:
* zou het liefst de 70-jarige vakkenvuller bij de Metro om de nek zijn gevlogen maar heeft in plaats daarvan een vrolijke grinnik geslaakt, luid genoeg voor de vakkenvuller om het te horen, toen ze na 3 vruchteloze maanden zomaar een bakje creme fraiche vond bij de zuivelafdeling. Hoera!
* glimlacht psychotisch breed en vrolijk als er een lekker liedje over de Ipod voorbij komt, zomaar terwijl ze de roltrap van de metro afdaalt.
* flirt met alle leuke jongens van rond de 30 in de bus en in de metro. En het kan haar niet schelen dat de grote-blauwe-onschuldige-ogen-truc hier in Canada niet werkt.
* vindt Effiloché een schattig en knus winkeltje, vooral als ze langs een bank met versgehaakte sprei loopt, langs een verkoper die staat te haken en achterin het naai-atelier (naaihulp: $8 per half uur) naar 100% wol kan zoeken zonder lastig te worden gevallen door opdringerige verkopers.
* wordt dolblij van de Talairach-atlas en Matlab: eindelijk weer fMRI-analyses! Ookal is het een rotsaai klusje voor een andere aio, waarbij alle ROIs moeten worden bekeken voor activatie van meer dan 10 voxels. In 5 verschillende regressie-analyses. Per geslacht.
* bedenkt zich dat ze zich maar zo min mogelijk aantrekt van arrogante en/of egocentrische mensen in de vrienden danwel kennissen-kring. Behalve arrogant zijn deze mensen vaak prima sport, shop of werkmaatjes. Nobody's perfect.
* heeft heel veel zin in het tripje naar Toronto met Lauran, voor pasen. Eerst naar Niagara Falls, dan beetje shoppen in de VS en dan naar Toronto; biertjes, lunchjes, musea en geocaches: here we come!

Klimmen

Het is half twaalf en ik zit op bed. Ik eet pizza.
Het was een interessante dag vandaag, met lunch in de zon met mijn fijne collega's Peter, Natalie, Laura, Julia, Maite, Charles-Edouard en een meisje waarvan ik de naam kwijt ben. Peter zei 'I hate your lunch' (yoghurt met banaan, cornflakes, rozijnen en amandelen) maar Peter is een beetje raar, zal wel komen omdat ie Zweeds is (maar oorspronkelijk uit China komt oid) :p .
Daarna was de verdediging en promotie van Chris, die na meer dan 2 uur presenteren en vragen beantwoorden over eh...iets met canabinoid receptors in rats en de link met verslaving nu dr. Kortleven is (nogmaals van harte!).
En daarna ben ik voor het eerst in...even tellen....4 jaar oid weer eens in een klimhal geweest. Samen met Shadi, de hal rook naar hal en was in een achteraffig buurtje in een oude fabriekshal, klein, hoog, het rook er naar klimhal (denk oude sokken, versleten rubber en mufmufmuf) en het was er bloedheet en hah, overal half ontblote mooie mannen en supergespierde vrouwen. Eerst moest ik een examentje afleggen, maar gelukkig maakte ik alleen maar een klein slordigheidsfoutje in mijn teruggestoken 8-knoop ('Dat noemen we een Amerikaanse knoop, als ie slordig is, haha' waarop ik de man in kwestie bijna gebeten heb 'I'm DUTCH!' en hij spontaan achteruit deinsde :P ), daarna heb ik een paar routes geklommen, het was ontzettend druk en ik was snel verzuurd, maar ik klim iig nog een deuk in een pakje boter (iets van 6a ofzo, pfieuw) ookal is het niet meer dan dat.
En nu ben ik moe, verzuurd maar tevreden, ik eet een hapje pizza en drink een glaasje sap, terwijl mijn kamer nog zomerwarmbenauwd is (het was de afgelopen week maar liefst 23 graden elke dag!) maar het buiten alweer hard afkoelt (helaas). In de planning staan nog een werk-dag zaterdag met daarna een bezoekje aan een kapper en het plannen van een paas-tripje (ik overweeg nu Miami....). Ach, het leven kan slechter.

De pingpongbal

In elk land waar ik voor langere tijd verblijf, begeef ik me graag onder de inboorlingen. Een ervaring die daarbij echt niet lijkt te mogen ontbreken is een kennismaking met de lokale gezondheidszorg. Na de plaatselijke gezondheidskliniek van Bodhgaya (met bibberende Indiase peuters) en de voor-rijke-toeristen-kliniek in Jaipur (met mijn reisgenoot aan een infuus), alsmede de vrolijke G. P. in Bangor (die Kees de-naar-later-bleek-goedaardige-phyllodes-tumor uitmaakte voor 'muis' in het Engels en hem een paar rondjes door mijn borst liet zwemmen 'kijk eens hoe los hij zit, niks aan de hand!'), was het vandaag tijd voor het Canadese systeem.
Ter verduidelijking: toen ik twee dagen geleden weer eens een knobbeltje in mijn borst ontdekte, dacht ik: ok, in de gaten houden, als ie er na de maandelijkse ellende nog zit misschien even verder panikeren. Toen ik echter gisteravond van de 5e dansrepetitie binnen een week (uhhuh, ik heb het heeeeel druk hier! :P ) thuiskwam, was het knobbeltje een volwaardige pingpongbal geworden, die bovendien uitstak als ik op bed ging liggen, daar ook nog eens zeer bij deed en bovendien begon de huid zachtrood te kleuren. Eh. Hm.
In paniek belde ik Lauran, die me aanraadde contact op te nemen met mijn reisverzekering en me dan 's ochtends eens naar de eerste hulp te begeven. Leek mij nou niks, dus de volgende ochtend belde ik Shadi, die me aanraadde naar een walk-in clinic te gaan en daar eens navraag te doen. Met mijn ondertussen toch wel koortsig aanvoelende hoofd checkte ik nog één keer de bult, die nu echt zeer deed, terwijl de huid nu duidelijk een vreemde kleur had en bovendien gloeide. Helaas had ik 's middags een scan-sessie op het MNI en kon ik geen van mijn collegae telefonisch bereiken om te bedelen of ze niet voor me wilden invallen. Stap 1 was dus naar het verkeerde ziekenhuis, namelijk gewoon naar mijn werk, alwaar ik gelukkig een collega bereid vond (zij het met tegenzin) om voor me in te vallen die middag. Dit met het oog op de enge verhalen over wachttijden van tenminste 6 uur.....ahem. Betreffende collega kon me ook nog vertellen dat er een regionaal gezondheidscentrumding was op loopafstand, dus dat was de volgende stap.
Aldaar was het enige waar ze me mee konden helpen een lijst met telefoonnummers van andere klinieken, aangezien ik geen verzekering of vaste dokter had. Van de lijst van 20 klinieken kreeg ik daadwerkelijk 1 kliniek aan de lijn, bij de rest kwam ik niet eens door het Franse doorkiesmenu heen. Of ze namen gewoon niet op.
Helaas had de betreffende kliniek geen plek meer vandaag voor mensen zonder verzekering of medical card, zoals ik, arme kneus. Morgen terugkomen, half 9 gaan we open. Waarop ik stap 1 maar herhaalde, maar helaas kon betreffende collega niet op vrijdag voor me coveren, was de andere collega ingepland voor papa-dag en de derde collega stond al als scan-buddy ingepland, dus die kon niet ook nog voor mij invallen. Kortom: mijn bezoek aan een arts moest vandaag plaatsvinden. Ik geloof dat mijn collega ook nog eens erg verbaasd was dat ik me ziek meldde maar kennelijk wel als een kip zonder kop kon rondrennen op zoek naar een arts die me wilde zien.
Gelukkig vond ik na nog 5 keer het lijstje afbellen een kliniek downtown die me voor $150 contant wel kon helpen. Klinkt als een scam, zeker als je bedenkt dat ik om bij de kliniek te komen een achterafdeurtje in de plaatselijke Kruidvat/Etos moest hebben. Is hier echter doodnormaal, de Pharmaprix heeft doorgaans ook een apotheek en een postkantoor. Kortom, na een wachttijd van slechts ruim een uur (mijn boek was niet eens uit!), besloot een verpleegster dat het waarschijnlijk inderdaad gewoon een ontsteking was, de arts zou zometeen wel even uitsluitsel geven.
Dat deed ie dus niet, hij besloot (tussen het uitkafferen van zijn assistentes 'I just want you to do your job!' en de domme vraag 'So how are you today darling?') dat de bult een abces was en ik kreeg een verwijsbriefje en het dringende advies asapzsm ende zonder dralen naar de 'Urgence' van het Juif (Hopital General Juif) te gaan. Anders werd de bult nog groter.
Ow.
Na een dosis thee en chocolade bij Shadi en Lauran en een gesprek met de verzekering in Nederland (hoe vaak moet je iemand uitleggen hoe je 'Jewish' spelt? Joods. Als in Joods Algemeen Ziekenhuis. Uhhuh.) vertrok ik dus met nu niet alleen een wattige kop en een roodgloeiende linkerborst maar ook een beetje buikpijn naar het Jewish General, alwaar er kennelijk iets met leegzuigen en naalden en mijn linkerborst ging plaatsvinden.
Ahja. De horrorverhalen over wachttijden op de Urgence. Ze zijn waar.
Nou viel het nog mee, ik heb maar 4 uur hoeven wachten, ik was er tegen 6 uur, werd even snel gezien door een Israelische verpleger die ook nog eens heel lief mijn bloedsuiker voor me checkte (na de diabetes-gerelateerde vragen van de 1e verpleegster hadden Shadi en ik een theorie bedacht waarbij ik een zeer milde vorm van diabetes zou hebben) en daarna mocht ik in de wachtkamer wachten. Tot ik geroepen zou worden. Waarbij ik niet heel blij werd toen ik tegen half 9 het verhaal hoorde van de mensen achter mij, die er al sinds een uur of 1 zaten. HALP!
Dus nadat mijn boek uit was, en ik in mijn dagboek me had beklaagd over mijn 'plight', moest ik nog wat andere dingen verzinnen om niet aan mijn artikel te werken met mijn hoofd dat steeds wattiger werd. Enig entertainment werd nog verzorgd door het schattige meisje bij de Second Cup waar ik maar een niet te betalen zo dure chai latte en broodje tonijn ging halen. Warempel, ze bloosde toen ik vroeg waar ze haar haar had laten doen (niet vergeten: Kingston, tussen hier en Toronto!), ik ben dan alleen weer vergeten het adres van die kapper te vragen. Of haar telefoonnummer. Dammit.
Ook interessant was de man zonder stem, met adembuisje in zijn hals, en te lange armen, die woest sissend als een soort waakgans een Indiase meneer met een zere voet aanviel en uiteindelijk onder de arm van de bewaking naar zijn afdeling werd teruggeleid. En de autistische joodse jongen in zijn lange zijden jas die repetitief zijn krullen onder zijn neus vouwde terwijl zijn moeder op hooghartige toon geen woord van de receptiemedewerkster leek te verstaan.
Toen ik om 5 over 10 naar binnen werd geroepen was ik even heel opgelucht, ondanks het vooruitzicht van naalden en pijn. Helaas stonden we toen alsnog in de wacht, nu met minder stoelen, minder ruimte en dezelfde groep mensen die eerder al was binnengeroepen. Na 10 minuten kwamen daar nog meer mensen bij, die na ons waren binnengeroepen. Diagnoses werden staand effe snel gedaan, wat mij ook niet heel erg geruststelde. De kermende klanken vanachter een gordijn trouwens ook niet, vooral niet toen de arts na 1 minuut weer buiten stormde: Is een cyste, ik ga u een verwijzing meegeven.
Hah. Was natuurlijk ook nog eens precies degene die mij moest hebben....en bij mij ook een cyste vaststelde, maar niet eerder dan dat hij ook mij eerst aan het kermen en toen aan het huilen had gebracht. Enige geruststelling over de diagnose was dat hij uitlegde: Die knobbel van jou is keihard, als ik daar nu een naald insteek kan ik er niks mee. Waarop ik heel snel antwoordde (tussen de tranen door): Prima, laat die naald dan maar mooi zitten!
Kortom, ik stond na 4 uur wachten en 2 minuten gepook in mijn borst weer buiten met een verwijzing voor een specialist (gelukkig wel op afspraak deze keer - nu maar hopen dat de verzekering dat ook vergoed) en recepten voor pijnstillers en antibiotica (die laatste op eigen aandringen, aangezien meneer de arts eerst een warm bad aanraadde en toen weer ijs, waarna ik vroeg: Ja wat is het nou? Wat weer resulteerde in nog een minuut pijnlijk gepook en een 'ja doe maar ijs'. Antibiotica leken me een veilige extra gok).

En nu zit ik in bed, met een coolpack in mijn slaapshirt, een heerlijk bordje yoghurt+ (Bulgaarse yoghurt met branflakes, rozijnen, amandelen en frambozen) in mijn maag. Mijn artikel is nog steeds niet af maar ik vind dit voor nu even een geldig excuus. Vanaf morgen doe ik weer gewoon gezond.

Kunnen, willen, doen

Ik zit aan tafel en ik eet de andijviestamppot met Hollandse kaas die ik vrijdag gemaakt heb. De andijvie had ik gestolen van mijn huisgenoot Jean-Christophe, denk ik, maar niet expres! Marnix, Lucinda en Tim logeren hier sinds woensdagavond (eerder logeerden ze bij Shadi en Lauran) en ze hadden aardappels over van hun maaltijd op woensdag. Wist ik veel dat ze biefstuk hadden gegeten, ik vond de andijvie zo Hollands dat ik hem zonder nadenken in mijn stamppot heb versneden. Jean-Christophe is echter Belgisch. Had ik even over na moeten denken (de eerste portie stamppot ging overigens nog een keer de magnetron in dankzij een moeilijk Skype-gesprek met als gevolg afgekoeld avondeten; moeilijke Skype-gesprekken zaten in de lucht deze week, ook maandag had ik er een. Laten we hopen dat Nederland het me verder makkelijk maakt de resterende 4 maanden van mijn verblijf hier. Over beide onderwerpen later meer.).
Nadenken lukt wel goed, zo achter de computer, maar werken wat minder. Mijn begeleidster zit echter voor een maand in Brazilië en het raamloze hok lokt daardoor zelfs nog minder. Vooral na een weekend met tenminste 10 cocktails en 5 biertjes. Niet per avond gelukkig. Wel een prettig aandeel van het nachtleven van Montreal meegekregen, van hippe mooie-mensen + dure drankjes tent tot aan hipster-alternatief met de lekkerste cocktail tot op heden: portsomething (ik vergeet de naam steeds).
Misschien moet ik het geen nadenken maar piekeren noemen. Gericht gedacht komt het op het volgende neer: waar ben ik over een jaar? Ik zou een oud trucje kunnen toepassen en mezelf een brief kunnen schrijven die dan over een jaar op mijn deurmat valt. Ik weet alleen helemaal niet waar ik over een jaar woon. Wat weet ik wel? Ik weet helemaal niks. Niet waar ik werk, niet hoe gelukkig ik ben, niet waar ik woon, en niet wat mijn dromen zijn.
In de afgelopen 4 maanden is tenminste 1 droom aan gruzelementen gegaan, ben ik meerdere vrienden (tijdelijk) kwijtgeraakt en ben ik van continent veranderd. Ik ben op meerdere vlakken de grote leegte ingestapt. Het probleem is vooral dat ik nu bewust moet gaan nadenken wat ik wil. Dus bedacht ik me net: waar wil ik zijn over een jaar?
Het enige wat ik met zekerheid weet is dat ik wil promoveren. Binnen een jaar. En dat kan, want zelfs mijn promotor gelooft er weer in (hallee! grootste prestatie van de afgelopen 4,5 jaar zou ik zeggen!). Kortom: over een jaar, ben ik gepromoveerd, maak ik vrienden ipv ze kwijt te raken, woon ik in een huis(je) en heb ik een prettig salaris.....lekker burgerlijk allemaal. Maar dat geeft niet. Iedereen wordt een keer burgerlijk. Ik ben het volgend jaar. Hoop ik.

Owja en over die moeilijke Skype-gesprekken: over een jaar is mijn geluk niet meer afhankelijk van een kerel. Geen idee hoe ik dat ga doen, maar het lijkt me het beste goede voornemen voor de rest van mijn leven.

Heimwee

Of: waarom het gras altijd-altijd-altijd groener is aan de overkant.
Ten eerste natuurlijk omdat het hier kouder is in de winter. Van vorst wordt het gras minder groen.
Ten tweede, vanwege de tijd. Honger maakt rauwe bonen zoet en gras groen, want na 5 weken hier ben ik collectief vergeten dat de laatste twee maanden in Nederland pijnlijk en verdrietig waren en dat ik in die twee maanden vaak hoofdpijn had vanwege uitdroging door huilen. En dat ik me om half 1 's nachts op 1 januari opnieuw op moest maken omdat de mascara over mijn hele gezicht zat. Wat ik me herinner is de vele avondjes in de kroeg, de feestjes, en een draaikolk - maar dan niet naar beneden maar naar boven - aan gebeurtenissen, elkaar opvolgend in steeds hoger tempo en steeds onverwachter en bizarder. In de week tussen kerst en oud en nieuw voelde ik me 10 jaar jonger en gedroeg ik me ook zo. Niet altijd een positief iets, wegrennen van verantwoordelijkheden en met bier gooien en halfnaakt door je favoriete uitgaansgelegenheid stuiteren....achja, nog één keer voor ik 30 word dan maar.
Ten derde: het ijs is glad. Ik ben nog niet gevallen, maar hier in Montreal ga je tenminste een aantal keer hard op je bek. Gister glibberde ik bijna achterover, en op schaatsen heb ik al wat smakken gemaakt, maar dat resulteerde in 1 blauwe elleboog en een opmerking van een mede-schaatser: Opschepper! Ik ben het schaatsen in ieder geval nog niet verleerd.
Ten vierde. Loslaten. Ik heb het denk ik nooit gekund, vernieuwing en verandering omarmen. Maar kan je op je 30e nog verwachten dat je alles loslaat wat je hebt, zonder die allesoverheersende angst alles te verliezen? Als ik loslaat, verlies ik niet alleen het verdriet van de afgelopen tijd, maar ook de zekerheid van alles wat ik wel heb en wat ik ooit heb gehad.
Eén troost: als dit mijn quarter-life crisis is, dan word ik wel oud. Dat is tenminste iets.



(En voor mensen die hiervan schrikken: 1. ook stoere mensen hebben heimwee & 2. over twee weken blog ik ongetwijfeld dat ik een heerlijke Canadese houthakker heb gevonden en hier nooit meer weg wil. Don't worry, I'll be fine)

Huisgenoot

Daar was ie weer hoor. Half 10 's avonds en zonder inleiding (ik zat aan de keukentafel te werken en hij zette thee): 'Qu'est-ce que tu pense du lien entre la lumiere et la musique?'

Zow. In het Frans. Hoppetee.


Het was duidelijk tijd voor de bek-vol-tanden-kaart, waarvan ik niet eens weet of ik die wel in mijn bezit heb.
Er volgde een betoog, in het Frans, over het verband tussen licht en muziek, dat de moderne tijd slecht licht en slecht geluid met zich meebracht, omdat het allemaal elektrisch was en dat kaarslicht of het licht van vuur, iig indirect licht, veel prettiger was. Waarna ik dan maar meeging in het gesprek in de hoop dat er een conclusie zou volgen en me liet verleiden tot een verhandeling in mijn beste Frans over dat ik in restaurants muziek maar irritant vind en dat dissonantie in muziek niet perse slecht of lelijk is. Waarop nog een opmerking volgde over hoe ik vasthing aan tradities gezien het feit ik zowel mijn ouderlijke als wetenschappelijk opvoeding noemde en dat ik erg wetenschappelijk keek ('C'est ma faute, je voudrais comprendre tous par un vue scientifique!') naar alles toen ik opmerkte waar dan de grens zit tussen 'la lumiere agréeable et dissonant', aangezien hij het licht in de keuken standaard uitdoet (zit ie een beetje kippig in z'n pannen te roeren, hoe on-praktisch!) maar dit toch niet vergelijkbaar is met de dissonantie van 'la lumiere néon'.

Net toen ik begon te denken dat dat dooreen halen van zintuiglijke ervaringen een teken is van schizofrenie en me bedacht dat mijn vorige diagnose van Asperger misschien niet klopte, concludeerde hij dat er mensen zijn die erg angstig worden van veel geluid of van veel licht en dat dat komt door de frequentie die niet meer natuurlijk is. En dat dus was waar hij last van had, goedenavond *en rent keuken uit*.

Oh. Hij bedoelde gewoon dat hij hoog-sensitief is? Nouja, zeg dat dan.

chaos

Een proefschrift schrijven, voor morgen een tabel maken van de twee groepen mensen waar mijn leven om zou moeten draaien momenteel: 10 mensen die vroeger een depressie hadden en boos waren ook nog, en 16 mensen die ook vroeger depressief waren maar niet boos.
Een toetsenbord in de verkeerde taal en nergens tekentjes kunnen vinden. Supprimer en Échap ipv Delete en Escape.
Mesozeg dansen, verliefd worden door het dansen. Ik snap nu hoe mijn schone zus dat doet.
Dromen veroorzaakt door heimwee die heimwee veroorzaken, over mensen die je niet meer spreekt en die je ook nooit meer zult spreken, na een intensieve tijd samen weten dat een band tussen mensen plots doorgeknipt kan worden en verdwenen kan zijn. En dat besef veroorzaakt door mijn hersenen die wat loshangende feitjes moeten verwerken.
Teveel plannen en een te geweldige grote stad met teveel mooie mogelijkheden om de slechts 5 maanden die mij resten mee te vullen. Schaatsen, skien, lunchen, koffie, musea, de berg, fietsen, klimmen, dansen, wandelen, zwemmen, wijntjes, eten, mensen leren kennen, boeken lezen, muziek, fotograferen, reizen, genieten. Werken. Dat is het enige wat ik hier kwam doen.
Mijn hoofd staat op barsten. Ik weet even niet meer waar ik moet beginnen, vooral niet waar ik moet beginnen met mijn verlangens in te dammen om mijn focus te kunnen zoeken. Ik wil weer eens te veel.
Er is nauwelijks plek in mijn hoofd voor emotie omdat de feiten door mijn hoofd dansen, mijn hoofd is te klein voor het aantal vrijheidsgraden dat ik wil managen om te bepalen hoe ik mijn leven wil leiden. Er is geen plaats voor gemis of voor somberheid zodat ik niet kan terugvallen op mijn standaard strategie van zwelgen in zelfmedelijden en heimwee.
PANIEK!
Oh nee. Toch niet.

Bagel-time

Na een korte stilte een schematische update -
Beste werk+koffieplek: Lili & Oli. Goeie muziek, leuk personeel :P, okaye en goedkope koffie, superlekkere bittere chocolat chaud, goeie broodjes, prettige (aka niet te studentikoze of lawaaierige of te dakloze) clientele, warm en leuk ingericht en voor de zomer een terras.
Beste idee: bagels. Als ontbijt. En als lunch. En dan vooral met creamcheese en zalm en avocado en peper. Of met kalkoenfilet en rucola. Of met aardbeienjam.
Beste manier om mij toch aan de chocolade te krijgen: Juliette & Chocolat. Die op Laurier. *bijt op onderlip en kreunt zachtjes bij herinnering aan chocolat fondant avec caramel sale et creme-glacé noisette.
Beste buurt: de Plateau. Hands-down. Alsof je door Brussel loopt, zo Europees :) . Maar dan in Canada.
Prima feestje: Igloofest. Lekker in de slush bij gevoelstemperatuur -15 met een hele menigte (10000 man schijnt) op de beats meebeuken. Nog een keer door mijn enkel gaan was dan weer niet zo verstandig....
Fijn uitzicht: vanaf Montroyal, ingang Peel. In de vrieskoude. Nadat je naar boven gegleden bent. En daarna weer naar beneden glijden. :)
Oppassen: Stoepjes die een grote diepe plas met halfgesmolten sneeuw blijken te zijn. Ook bruin en modderig maar dan natter en kouder dan gewoon op de stoep stappen :p . Vooral niet aan te raden met gympen ipv zogenaamd lelijke (maar HELE nuttige) snowboots.
Oppassen 2: uitglijden met je laptop en andere dure electronica in je rugzak. En dan niet voorover op je knieen maar achterover stuiteren. Gelukkig zijn dure laptops kennelijk ook vrij stevig.
Franstalige win: Een Afrikaanse taxichauffeur die me vroeg of ik alsjeblieft in Montreal wilde blijven, omdat er meer schoonheid nodig was in Montreal. Awwwwwww.... :)
Hilarisch: Mensen die Snowdon uitspreken als Showdown.....jammer dat ik dat nu niet meer uit mijn kop krijg......

en français....ou pas :p .

Vanavond heb ik eindelijk huisgenoot twee gesproken. Bij aankomst iets meer dan een week geleden werd me al verteld dat ie opvallend, heel vriendelijk en vooral geïnteresseerd in diepzinnige gesprekken is. Dat bleek vanavond.

Ik had tot nu nog maar minder dan 20 woorden met hem gewisseld, maar vanavond probeerde hij tijdens koken/eten me een punt duidelijk te maken over het gebrek aan eigen identiteit van de Walen (hij is er zelf een) dat besloten ligt in het gebruik van het woord Waal. Dus. In het Frans. Ahem. Gelukkig af en toe met wat Nederlands erdoorheen, hoewel ik te snel sprak (on me dit ça beaucoup, aussi en Neerlandais, merci :P ) in het begin en mijn frans soms echt nog te brak is voor een verhitte filosofische discussie over het gebruik van denominaties voor mensen en de betekenis in de geschiedenis en op andere gebieden....pff....Wel geleerd dat Waal buitenlander betekent en dat dat hetzelfde is als de aanduiding voor Wallis in Zwitserland en Wales (en dat wist ik dan gelukkig nog net wel, heb er zelf gewoond verdikkie) in eh...Wales dus.

Hetzelfde overkwam me overigens afgelopen zondag aka gister, toen ik op zoek ging naar koffietentjes om te werken. Ik besloot een tip van de Eenzame Planeet te volgen en begaf mij naar St Denis, een straat waar ik de avond ervoor was geweest om shisha te roken met mijn huisgenootje en een aantal Iraanse collegae van haar. Ik had die ochtend nog gehaast de zoete rooklucht uit mijn haar gewassen. Op St Denis had ik de koffiebranderij in kwestie snel gevonden, maar ontdekte toen helaas ook dat ik geen cash meer had (vergeten uit de sokkenla te vissen die ochtend; ik dacht toen nog dat pinnen in winkels geld kostte met mijn creditcard, gelukkig is dat niet het geval. Mijn pinpas - en ook dat van alle andere Nederlandse banken - doet het niet in Canada, iets met skimmers en blokkering van betaalverkeer met Canada verklaarde vandaag mij een medewerker van mijn bank). Ik heb toen de rest van St Denis afgelopen teneinde een pinautomaat te vinden, die ik pas vond ter hoogte van metrostation Mont Royal. Ik kan u vertellen, met -25 is dat geen pretje. Dus dook ik meteen tegenover de bank een keten-koffiebar in, alwaar ik een litertje koffie naar binnen goot en me verbaasde over de karige uitstraling en prima muziek (flamenco, wereld, franstalig, klassiek, boys choir). Aldaar sprak de persoon naast mij me aan over het formaat van mijn laptop, waarna we wat keuvelden over mijn onderzoek en een tweede gesprek een half uur later hem ertoe bracht te vragen wat mijn mening was, serieus 'qu'est-ce que tu pense du printemps Arabe?'. In vet Quebecois heeft hij vervolgens allerlei vergelijkingen getrokken met China en eh andere prille democratieën en de wereld en...nouja. Ik heb wat geknikt en geprobeerd te volgen, maar man, in het Fráns? Over iets waar ik niet eens een mening over héb?

Ik heb altijd een mening, maar in het Frans kan ik deze nog niet zo goed tentoonspreiden. Dat bevalt me niks!

Delen en sneeuw

Ik deel graag. Ik denk dat dat het is. Het liefst zou ik elke sneeuwvlok hier met jullie delen, maar geloof me, het zijn er zovéél! Het brengt vanalles met zich mee, die sneeuw; vanmorgen besloot ik geen muts op te zetten, want mijn haar zat net goed, maar al op weg naar de bushalte merkte ik dat dat niet haalbaar ging zijn: het sneeuwde lichtjes en ik heb provisorisch mijn colsjaal maar om mijn oren getrokken.

Op mijn fb-comment 'il neige' reageerde men 'jaha, nog steeds hoor!', iets wat me ontgaan was vanwege gebrek aan raam in mijn kantoor. Toen ik om half 6 buiten kwam lag er echter een dik pak poeder! Ik heb mijn colsjaal ditmaal niet om mijn oren getrokken maar met een dwaas hoofd de sneeuw omhoog geschopt en met mijn gezicht naar de lucht tegen de vlokken ingegrijnsd. Tot het wel erg op begon te vallen en ik me met nog steeds een brede lach bij de wachtenden in het bushokje heb vervoegd.

De spits gaat ook in een land als dit, dat gewend is aan sneeuw, langzamer en chaotischer als het dan daadwerkelijk sneeuwt. De bus vertrok steeds pas na lange tijd bij elke halte (op mijn route stopt het ding altijd braaf 5 keer - bij elke halte - lang leve de spits) en dan zwaar knarsend door de verse glibbersneeuw. Alsof er ijskettingen onder zaten of het hele geval uiteen zou lazeren.

Samen met Lauran heb ik door de stad gestruind op zoek naar een laptop en winterjas voor mij en een skibroek voor hem, ik heb hem even flink gesopt met sneeuw en in elke winkel tenminste aan een verkoper uitgelegd dat ik uit Nederland kom en dus niet gewend ben aan sneeuw en kou en de voorspelde -30 komend weekend, dus wat dan een goede jas zou zijn. Ze blijven allemaal even behulpzaam, moeten lachen en denken mee hoe ik de barre ellende zal overleven de komende dagen. En nu zit ik frisgewassen en warm rechtop in mijn bed, met een maag vol burger, frietjes, mayonaisse en bier.

Ik deel graag, omdat ik zo blij word van zoveel dingen, en het fijn zou vinden als anderen ook blij worden van kleine dingen. Zoals van mijn buurt in de sneeuw en tot je kuiten in de sneeuw wegzakken bij de shortcut door het plantsoentje en van de bulldozertjes aan het eind van het blok die de grote routes sneeuwvrij houden. En van het trapje naar het huis waar een poederdun laagje op ligt, en de gedachte dat ik die sneeuw over 1 of 2 dagen waarschijnlijk stinkbeu ben, omdat mijn liesblessure dat nu al is en het vanaf nu alleen nog maar koud wordt en dus allemaal opvriest en dat ik dat nu al besef maar tóch blij wordt van hoe goed mijn Canada-wantjes mijn vingers warmhouden en dat mijn snowboots dan misschien wel lelijk maar ook heerlijk warm zijn. Van mijn warme voeten in bed en al die nieuwe dingen die nog gaan komen hier aan de overkant van de plas.

Ik deel graag, en als je dit leest dan doe je met me mee. Take it or leave it, dit ben ik.

Voor postkaarten en pakketjes:

4827 Avenue Isabella, QC H3W 1S5, Montrèal, Canada! Merci :) .

Zomaar aan de andere kant van de oceaan

Daar ben ik nu.

Ik dien hier een proefschrift te schrijven. Overdag bedenk ik vaak: Oh, hier zou ik over moeten schrijven. Maar als het dan avond is, zit mijn hoofd zo vol, of heb ik al weer tijd gehad alles op te bergen in hoekjes in mijn hoofd, dat alle bijzonderheden minder glitteren en wegvallen tussen alle andere indrukken van de dag en dan ook nog mijn doordeweeks normale piekeringen.

Vanmorgen besloot ik mijn Social Insurance Number te gaan regelen. Een 9 cijferig nummer dat nodig is als ik überhaupt mijn magere 2-maandelijkse bijlage hier wil ontvangen. En een bankrekening wil openen om dat op te laten storten. Om half 9 vanmorgen, toen ik mezelf eindelijk uit bed had geveegd (Facebook-gebruikers weten het al: het was volgens mijn telefoonweerbericht -16 vanmorgen, dus hoewel zonnig, het duurde even voor ik met mijn voeten 'op het koude zeil' durfde - overigens, ik heb een houten vloer :P ), zat ik aan de keukentafel een formuliertje in te vullen voor Service Canada. Cinnamon-raision bagel met boter en glaasje sap verorberd hebbende was het vervolgens om 9 uur tijd om mijn tas in te pakken, boterhammen met humus erin en mn netbookje en mijn stapel artikelen die ik nog steeds lezen moet, en dan de trap af om beneden bij de deur mijn laarzen aan te trekken. Toch maar een muts op vandaag, geen overbodige luxe want de deur afsluiten zonder handschoenen bleek al ijzig; het vroor inderdaad minstens 10 graden (dank u telefoon).

Op naar de Metro. Twee stations verder kwam ik boven de grond in mijn 'worst nightmare': een zee aan snelwegen, afslagen en fly-overs met daartussen lelijke prefab Tim Hortons drive-thrus (die hier verdorie een Franse naam hebben maar die ben ik vergeten) en Wallmarts en parkeerplaatsen. Ik vind het zo'n unheimisch gevoel: als voetganger in een gebied zonder huizen, straten, een gebied waar je alleen als automobilist een doel kan hebben. Na een minuut of 20 verklaarde ik me officieel verdwaald; ik stond bij een spoorbrug waar een mooi hek omheen stond en ik moest precies aan de overkant zijn van spoor en hek natuurlijk. Dan maar teruggelopen en daar liep eenzelfde verdwaalde ziel; ondertussen had ik bedacht dat ik misschien ónder het spoor door moest en dan aan de andere kant dat nog afgetraptere winkelblok in. Klopte. Met gezelschap van de Oostenrijkse die hetzelfde doel had als ik kwam ik terecht waar ik wezen moest: een idd treurig winkelcentrum met afdankdumpwinkels en kantoren, waarvan veel Joodse ondernemingen (grote Joodse gemeenschap aan deze kant van de stad, rond Cote st Catherine metro schijnen enorm veel chassidiem te wonen; heb er al wel een gespot in 'mijn' ziekenhuis overigens). Gelukkig was het 9-cijferig nummer snel afgegeven; ik schijn er wel goed op te moeten passen ivm identiteits-diefstal. Ik zal het formulier zo maar even uit mijn tas vissen en opbergen...ho. Toch niet. Morgen in het ziekenhuis nog eerst een bankrekening openen!

Dat was dan dus de volgende stap vandaag: een ziekenhuis-pasje en een bankrekening (kan ik straks ook gewoon pinnen ipv alles per creditcard doen - mijn ING-pas werkt hier niet!). Helaas kregen we toen de slapstick dat de een van de ander iets eiste: Zonder ziekenhuispas kreeg ik geen bankrekening (want de branch in het ziekenhuis is alleen voor medewerkers van Sainte Justine) maar zonder bankrekeningnummer kreeg ik geen ziekenhuispas. Dat loste zich uiteindelijk op, nu heb ik een pasje met een enorm blije foto met een vreselijk verrot kapsel (hat-hair; waarom heb ik mijn kapsel laten kortwieken vlak voor ik hierheen verhuisde?!) en morgen kan ik dan eindelijk een rekening laten openen. Klinkende naam van mijn nieuwe bank: Desjardins :) .

Helaas ben ik er vanmiddag niet in geslaagd een jas te vinden; iedereen had zijn zinnen al op dezelfde relatief mooie (en peperdure) Northface-damesparka met donsvoering gezet bij Simons, dus ik zal iets anders moeten bedenken. En snel, want dit weekend wordt het tenminste -25. En ik vries nou al dood, zelfs onder mijn 7 dekens....

Montreal = ook...

*een Joodse wijk om de hoek, een synagoge om de andere hoek, een hoekje met kosher eten in de supermarkt en een Hopital General Juif aan Cote Ste Catherine (mijn weg naar werk).

*een route naar werk die als volgt luidt: 1 block north, 3 blocks west en dan in de rij bij de buspaal voor een bus die 129 Cote Ste Catherine South heet...terwijl ie naar het noorden rijdt; vanmorgen met een enkel vlokje sneeuw, maar wel met daglicht (het is hier verdikkie vroeger licht dan in NL!).

*éindelijk een behulpzame medewerker bij Fido, mijn telefoonmaatschappij, waarmee ik tot 5 over 6 heb lopen geinen en die toen zei: wat was je nummer ook weer? Owja, je had het opgeschreven, wacht, ik bel je even...zo, dan heb je het mijne ook, mocht je nog een rondleiding door Montreal nodig hebben. Heette je nou Antonia? Want dat stond in je paspoort, toch? Hihi...sjans hebben terwijl je muts-haar hebt; well done moi! :)

* een kantoortje zonder raam met een computer van 15 jaar oud. Ik heb spontaan migraine van de lage schermhertzen en piepende longen van de benauwende airco-lucht. Esti et tabernac'! Quebecouis kent vreemde scheldwoorden, hosti, tabernakel,en kénnelijk zijn dat hele ernstige scheldwoorden! :D

* de kans om fMRI analyses te leren tussen het schrijven van 4 artikelen, een inleiding en een discussie (aka een proefschrift) door; maar wel op zaterdagen en zondagen. En of ik dan ook steeds de helft van een tweeling kan bezighouden, in het Frans. Als ze anglophone zijn mag ik ze ook gewoon ff klinisch interviewen....woaaaa..... Anyway. Ik ga nog even een beetje werk verzetten en dan nog even lezen in mijn koude bedje, gelukkig heeft Tatiana net een extra deken afgeleverd; de verwarming staat uit op mijn kamer en ook al is het volgens iedereen supermild, -5 's nachts zonder verwarming is voor mijn arme voetjes echt te koud! Salut!

Montreal = ...

* 2 leggings over elkaar, 2 jurkjes over elkaar, snowboots die gemiddeld hip zijn (ook al zijn het de lelijkste schoenen die ik ooit heb gekocht).

* een pinpas die niet werkt. Pinnen dus met creditcard. Lekker handig (en veel te duur). ING moet dus gebeld worden. Vanuit Montreal >.< .
* Grid-system straten. En een metro-systeem wat ik nog even door moet zien te krijgen.
* Een kamer met een houten vloer in een tot nu toe rustig huis, in een sjieke straat. Op de benedenverdieping woont een gezin, franstalig, met kindjes, volgens mij de eigenaars van het huis. Heb wel even gecheckt of ze weten dat ik hier nu ook woon, wat het geval bleek.
* een grote stad met winkels open op zondag. Zo maar eens de stad in dus. Owja en een simkaart voor mijn telefoon regelen....aangezien ook mijn sim het hier niet doet (WTFWTFWTF).
* duur. Eten kost evenveel of meer dan in Nederland. Uit eten gaan daarentegen niet. Tricky....
* een klein beetje een mindfuck voor mij. Na de afgelopen twee maanden in Nederland, waarin ik heb ontdekt dat ik een superleven heb in Leiden, met zoveel vrienden en dingen te doen en gezelligheid en nooit-alleen, voel ik me hier eenzaam. Wat nergens op slaat. En ik kan nog heel even de jet-lag de schuld geven. Maar. Het is griezelig, hoe ik opeens op een ander continent woon, een dagreis van iedereen vandaan, en hoewel ik iedereen allang weer gesproken heb via mail of chat of Whatsapp en Whatnot....blijf ik de bibbers houden. Achja. Ipod zometeen op en camera mee en eens kijken naar die stad waar ik het komende half jaar woon. Niet te hard lopen tho, want mijn enkel vindt het nog maar niks allemaal. Lang leve Cupino Kolo! :)

Sleepless....

Had ik gehoopt tegen deze tijd in mijn nieuwe woonst danwel op de bank van Lauran en Shadi in coma te liggen, helaasssss pindakaas. Misschien had ik 'voor-noodgevallen-vooruit' moeten slapen, maar dat heb ik niet gedaan, dus met een gemiddelde van 4 uur slaap per nacht in de afgelopen 4 nachten zit ik nu op...Washington Dulles Airport! W00p....NOT. Ik heb het gelukkig wel redelijk warm en ik heb gezelschap van 3 Nederlanders (1 exchange Leidse rechtenstudent die ook naar Montreal gaat voor een half jaar, een meisje uit Amsterdam dat een maand naar Mexico gaat en op dezelfde middelbare school heeft gezeten als ik en een cruiseshipmedewerkster die op vakantie gaat op haar eigen cruiseship in Florida). Ik heb een Wendy's burger op en een muitende jongeling (volgens mij licht autistisch) werd net afgevoerd door 4 typisch Amerikaanse politiemensen (vervelende lui à la New Orleans 'put your hands on the back of the vehicle and we ask the questions!). Ik heb koude voeten in mijn laatste paar schone sokken en de huilerige paniek van 6 uur geleden toen ik mijn vlucht had gemist samen met 1000 andere mensen uit Denemarken en Nederland die gezamenlijk in de troosteloze bagagehal stonden te dringen om omgeboekt te worden heeft plaatsgemaakt voor berusting (ik sta standby voor de eerste vlucht...als enige. De rechtenstudent was al wel ingecheckt...like what?! :S ). Morgen vlieg ik om 8.48 maar waarschijnlijker nog om 12.12 naar mijn nieuwe stad. Ik heb telefoonnummers van mensen (zoals nieuwe huisgenoten) en ik leef nog. Dank je wel voor jullie lieve berichtjes en dank je wel Washington fucking Dulles fucking Airport voor tenminste free WiFi; lieve smsjes/whatsapps/fb-berichtjes zorgen ervoor dat ik me minder alleen op de wereld (Sans Famille) voel en dus niet per se meer dood wil. Hoewel ik blij zal zijn als ik gesetteld ben, een douche kan nemen en....als ik over een half jaar terug naar jullie mag. Trusten! ;)