Of: waarom het gras altijd-altijd-altijd groener is aan de overkant.
Ten eerste natuurlijk omdat het hier kouder is in de winter. Van vorst wordt het gras minder groen.
Ten tweede, vanwege de tijd. Honger maakt rauwe bonen zoet en gras groen, want na 5 weken hier ben ik collectief vergeten dat de laatste twee maanden in Nederland pijnlijk en verdrietig waren en dat ik in die twee maanden vaak hoofdpijn had vanwege uitdroging door huilen. En dat ik me om half 1 's nachts op 1 januari opnieuw op moest maken omdat de mascara over mijn hele gezicht zat. Wat ik me herinner is de vele avondjes in de kroeg, de feestjes, en een draaikolk - maar dan niet naar beneden maar naar boven - aan gebeurtenissen, elkaar opvolgend in steeds hoger tempo en steeds onverwachter en bizarder. In de week tussen kerst en oud en nieuw voelde ik me 10 jaar jonger en gedroeg ik me ook zo. Niet altijd een positief iets, wegrennen van verantwoordelijkheden en met bier gooien en halfnaakt door je favoriete uitgaansgelegenheid stuiteren....achja, nog één keer voor ik 30 word dan maar.
Ten derde: het ijs is glad. Ik ben nog niet gevallen, maar hier in Montreal ga je tenminste een aantal keer hard op je bek. Gister glibberde ik bijna achterover, en op schaatsen heb ik al wat smakken gemaakt, maar dat resulteerde in 1 blauwe elleboog en een opmerking van een mede-schaatser: Opschepper! Ik ben het schaatsen in ieder geval nog niet verleerd.
Ten vierde. Loslaten. Ik heb het denk ik nooit gekund, vernieuwing en verandering omarmen. Maar kan je op je 30e nog verwachten dat je alles loslaat wat je hebt, zonder die allesoverheersende angst alles te verliezen? Als ik loslaat, verlies ik niet alleen het verdriet van de afgelopen tijd, maar ook de zekerheid van alles wat ik wel heb en wat ik ooit heb gehad.
Eén troost: als dit mijn quarter-life crisis is, dan word ik wel oud. Dat is tenminste iets.
(En voor mensen die hiervan schrikken: 1. ook stoere mensen hebben heimwee & 2. over twee weken blog ik ongetwijfeld dat ik een heerlijke Canadese houthakker heb gevonden en hier nooit meer weg wil. Don't worry, I'll be fine)
zondag 12 februari 2012
dinsdag 7 februari 2012
Huisgenoot
Daar was ie weer hoor. Half 10 's avonds en zonder inleiding (ik zat aan de keukentafel te werken en hij zette thee): 'Qu'est-ce que tu pense du lien entre la lumiere et la musique?'
Zow. In het Frans. Hoppetee.
Het was duidelijk tijd voor de bek-vol-tanden-kaart, waarvan ik niet eens weet of ik die wel in mijn bezit heb.
Er volgde een betoog, in het Frans, over het verband tussen licht en muziek, dat de moderne tijd slecht licht en slecht geluid met zich meebracht, omdat het allemaal elektrisch was en dat kaarslicht of het licht van vuur, iig indirect licht, veel prettiger was. Waarna ik dan maar meeging in het gesprek in de hoop dat er een conclusie zou volgen en me liet verleiden tot een verhandeling in mijn beste Frans over dat ik in restaurants muziek maar irritant vind en dat dissonantie in muziek niet perse slecht of lelijk is. Waarop nog een opmerking volgde over hoe ik vasthing aan tradities gezien het feit ik zowel mijn ouderlijke als wetenschappelijk opvoeding noemde en dat ik erg wetenschappelijk keek ('C'est ma faute, je voudrais comprendre tous par un vue scientifique!') naar alles toen ik opmerkte waar dan de grens zit tussen 'la lumiere agréeable et dissonant', aangezien hij het licht in de keuken standaard uitdoet (zit ie een beetje kippig in z'n pannen te roeren, hoe on-praktisch!) maar dit toch niet vergelijkbaar is met de dissonantie van 'la lumiere néon'.
Net toen ik begon te denken dat dat dooreen halen van zintuiglijke ervaringen een teken is van schizofrenie en me bedacht dat mijn vorige diagnose van Asperger misschien niet klopte, concludeerde hij dat er mensen zijn die erg angstig worden van veel geluid of van veel licht en dat dat komt door de frequentie die niet meer natuurlijk is. En dat dus was waar hij last van had, goedenavond *en rent keuken uit*.
Oh. Hij bedoelde gewoon dat hij hoog-sensitief is? Nouja, zeg dat dan.
Zow. In het Frans. Hoppetee.
Het was duidelijk tijd voor de bek-vol-tanden-kaart, waarvan ik niet eens weet of ik die wel in mijn bezit heb.
Er volgde een betoog, in het Frans, over het verband tussen licht en muziek, dat de moderne tijd slecht licht en slecht geluid met zich meebracht, omdat het allemaal elektrisch was en dat kaarslicht of het licht van vuur, iig indirect licht, veel prettiger was. Waarna ik dan maar meeging in het gesprek in de hoop dat er een conclusie zou volgen en me liet verleiden tot een verhandeling in mijn beste Frans over dat ik in restaurants muziek maar irritant vind en dat dissonantie in muziek niet perse slecht of lelijk is. Waarop nog een opmerking volgde over hoe ik vasthing aan tradities gezien het feit ik zowel mijn ouderlijke als wetenschappelijk opvoeding noemde en dat ik erg wetenschappelijk keek ('C'est ma faute, je voudrais comprendre tous par un vue scientifique!') naar alles toen ik opmerkte waar dan de grens zit tussen 'la lumiere agréeable et dissonant', aangezien hij het licht in de keuken standaard uitdoet (zit ie een beetje kippig in z'n pannen te roeren, hoe on-praktisch!) maar dit toch niet vergelijkbaar is met de dissonantie van 'la lumiere néon'.
Net toen ik begon te denken dat dat dooreen halen van zintuiglijke ervaringen een teken is van schizofrenie en me bedacht dat mijn vorige diagnose van Asperger misschien niet klopte, concludeerde hij dat er mensen zijn die erg angstig worden van veel geluid of van veel licht en dat dat komt door de frequentie die niet meer natuurlijk is. En dat dus was waar hij last van had, goedenavond *en rent keuken uit*.
Oh. Hij bedoelde gewoon dat hij hoog-sensitief is? Nouja, zeg dat dan.
donderdag 2 februari 2012
chaos
Een proefschrift schrijven, voor morgen een tabel maken van de twee groepen mensen waar mijn leven om zou moeten draaien momenteel: 10 mensen die vroeger een depressie hadden en boos waren ook nog, en 16 mensen die ook vroeger depressief waren maar niet boos.
Een toetsenbord in de verkeerde taal en nergens tekentjes kunnen vinden. Supprimer en Échap ipv Delete en Escape.
Mesozeg dansen, verliefd worden door het dansen. Ik snap nu hoe mijn schone zus dat doet.
Dromen veroorzaakt door heimwee die heimwee veroorzaken, over mensen die je niet meer spreekt en die je ook nooit meer zult spreken, na een intensieve tijd samen weten dat een band tussen mensen plots doorgeknipt kan worden en verdwenen kan zijn. En dat besef veroorzaakt door mijn hersenen die wat loshangende feitjes moeten verwerken.
Teveel plannen en een te geweldige grote stad met teveel mooie mogelijkheden om de slechts 5 maanden die mij resten mee te vullen. Schaatsen, skien, lunchen, koffie, musea, de berg, fietsen, klimmen, dansen, wandelen, zwemmen, wijntjes, eten, mensen leren kennen, boeken lezen, muziek, fotograferen, reizen, genieten. Werken. Dat is het enige wat ik hier kwam doen.
Mijn hoofd staat op barsten. Ik weet even niet meer waar ik moet beginnen, vooral niet waar ik moet beginnen met mijn verlangens in te dammen om mijn focus te kunnen zoeken. Ik wil weer eens te veel.
Er is nauwelijks plek in mijn hoofd voor emotie omdat de feiten door mijn hoofd dansen, mijn hoofd is te klein voor het aantal vrijheidsgraden dat ik wil managen om te bepalen hoe ik mijn leven wil leiden. Er is geen plaats voor gemis of voor somberheid zodat ik niet kan terugvallen op mijn standaard strategie van zwelgen in zelfmedelijden en heimwee.
PANIEK!
Oh nee. Toch niet.
Een toetsenbord in de verkeerde taal en nergens tekentjes kunnen vinden. Supprimer en Échap ipv Delete en Escape.
Mesozeg dansen, verliefd worden door het dansen. Ik snap nu hoe mijn schone zus dat doet.
Dromen veroorzaakt door heimwee die heimwee veroorzaken, over mensen die je niet meer spreekt en die je ook nooit meer zult spreken, na een intensieve tijd samen weten dat een band tussen mensen plots doorgeknipt kan worden en verdwenen kan zijn. En dat besef veroorzaakt door mijn hersenen die wat loshangende feitjes moeten verwerken.
Teveel plannen en een te geweldige grote stad met teveel mooie mogelijkheden om de slechts 5 maanden die mij resten mee te vullen. Schaatsen, skien, lunchen, koffie, musea, de berg, fietsen, klimmen, dansen, wandelen, zwemmen, wijntjes, eten, mensen leren kennen, boeken lezen, muziek, fotograferen, reizen, genieten. Werken. Dat is het enige wat ik hier kwam doen.
Mijn hoofd staat op barsten. Ik weet even niet meer waar ik moet beginnen, vooral niet waar ik moet beginnen met mijn verlangens in te dammen om mijn focus te kunnen zoeken. Ik wil weer eens te veel.
Er is nauwelijks plek in mijn hoofd voor emotie omdat de feiten door mijn hoofd dansen, mijn hoofd is te klein voor het aantal vrijheidsgraden dat ik wil managen om te bepalen hoe ik mijn leven wil leiden. Er is geen plaats voor gemis of voor somberheid zodat ik niet kan terugvallen op mijn standaard strategie van zwelgen in zelfmedelijden en heimwee.
PANIEK!
Oh nee. Toch niet.
woensdag 1 februari 2012
Bagel-time
Na een korte stilte een schematische update -
Beste werk+koffieplek: Lili & Oli. Goeie muziek, leuk personeel :P, okaye en goedkope koffie, superlekkere bittere chocolat chaud, goeie broodjes, prettige (aka niet te studentikoze of lawaaierige of te dakloze) clientele, warm en leuk ingericht en voor de zomer een terras.
Beste idee: bagels. Als ontbijt. En als lunch. En dan vooral met creamcheese en zalm en avocado en peper. Of met kalkoenfilet en rucola. Of met aardbeienjam.
Beste manier om mij toch aan de chocolade te krijgen: Juliette & Chocolat. Die op Laurier. *bijt op onderlip en kreunt zachtjes bij herinnering aan chocolat fondant avec caramel sale et creme-glacé noisette.
Beste buurt: de Plateau. Hands-down. Alsof je door Brussel loopt, zo Europees :) . Maar dan in Canada.
Prima feestje: Igloofest. Lekker in de slush bij gevoelstemperatuur -15 met een hele menigte (10000 man schijnt) op de beats meebeuken. Nog een keer door mijn enkel gaan was dan weer niet zo verstandig....
Fijn uitzicht: vanaf Montroyal, ingang Peel. In de vrieskoude. Nadat je naar boven gegleden bent. En daarna weer naar beneden glijden. :)
Oppassen: Stoepjes die een grote diepe plas met halfgesmolten sneeuw blijken te zijn. Ook bruin en modderig maar dan natter en kouder dan gewoon op de stoep stappen :p . Vooral niet aan te raden met gympen ipv zogenaamd lelijke (maar HELE nuttige) snowboots.
Oppassen 2: uitglijden met je laptop en andere dure electronica in je rugzak. En dan niet voorover op je knieen maar achterover stuiteren. Gelukkig zijn dure laptops kennelijk ook vrij stevig.
Franstalige win: Een Afrikaanse taxichauffeur die me vroeg of ik alsjeblieft in Montreal wilde blijven, omdat er meer schoonheid nodig was in Montreal. Awwwwwww.... :)
Hilarisch: Mensen die Snowdon uitspreken als Showdown.....jammer dat ik dat nu niet meer uit mijn kop krijg......
Beste werk+koffieplek: Lili & Oli. Goeie muziek, leuk personeel :P, okaye en goedkope koffie, superlekkere bittere chocolat chaud, goeie broodjes, prettige (aka niet te studentikoze of lawaaierige of te dakloze) clientele, warm en leuk ingericht en voor de zomer een terras.
Beste idee: bagels. Als ontbijt. En als lunch. En dan vooral met creamcheese en zalm en avocado en peper. Of met kalkoenfilet en rucola. Of met aardbeienjam.
Beste manier om mij toch aan de chocolade te krijgen: Juliette & Chocolat. Die op Laurier. *bijt op onderlip en kreunt zachtjes bij herinnering aan chocolat fondant avec caramel sale et creme-glacé noisette.
Beste buurt: de Plateau. Hands-down. Alsof je door Brussel loopt, zo Europees :) . Maar dan in Canada.
Prima feestje: Igloofest. Lekker in de slush bij gevoelstemperatuur -15 met een hele menigte (10000 man schijnt) op de beats meebeuken. Nog een keer door mijn enkel gaan was dan weer niet zo verstandig....
Fijn uitzicht: vanaf Montroyal, ingang Peel. In de vrieskoude. Nadat je naar boven gegleden bent. En daarna weer naar beneden glijden. :)
Oppassen: Stoepjes die een grote diepe plas met halfgesmolten sneeuw blijken te zijn. Ook bruin en modderig maar dan natter en kouder dan gewoon op de stoep stappen :p . Vooral niet aan te raden met gympen ipv zogenaamd lelijke (maar HELE nuttige) snowboots.
Oppassen 2: uitglijden met je laptop en andere dure electronica in je rugzak. En dan niet voorover op je knieen maar achterover stuiteren. Gelukkig zijn dure laptops kennelijk ook vrij stevig.
Franstalige win: Een Afrikaanse taxichauffeur die me vroeg of ik alsjeblieft in Montreal wilde blijven, omdat er meer schoonheid nodig was in Montreal. Awwwwwww.... :)
Hilarisch: Mensen die Snowdon uitspreken als Showdown.....jammer dat ik dat nu niet meer uit mijn kop krijg......
Abonneren op:
Posts (Atom)