Alles heeft twee kanten. Of meer. Maar twee kanten is het lastigst. Als je op zoek bent naar een beetje grijs tussen zwart en wit. Gemeleerd grijs uit zalig zwart en werkbaar wit. Een gebalanceerd mengsel, precies tussen gevaarlijke verzadiging en saaie transparantie.
Niet alleen maar felle zon, maar ook niet sloten regenwater om het meteen helemaal onder te dompelen (ik ben te vaak natgeregend de afgelopen week, een beetje minder symboliek mag ook wel).
Niet apathisch, maar wat minder stress zou fijn zijn (waarom tik ik een blogpost als ik eigenlijk een artikel moet resubmitten? MET SPOED nota bene?).
De nuance voor mijn dwaze, te voortvarende en hak-chak-probleemoplossende-met-veel-spaanders karakter zijn vriendinnen, vrienden, drie glazen wodka en groeiend inzicht en volwassenheid. Dus ondanks een paar staalgrijze dreigende donderwolken zijn er heus wel silver linings, dat staat ook juist wel mooi bij dat staalgrijs.
Zolang ik maar geen tegenwicht hoef te bieden aan mezelf word ik prima gelukkig door de combinatie van staalgrijs en zilver en sla ik gemeleerd grijs nog even over (behalve dan voor mijn lievelingstruien, weet je hoe mooi!).
