Zomaar aan de andere kant van de oceaan

Daar ben ik nu.

Ik dien hier een proefschrift te schrijven. Overdag bedenk ik vaak: Oh, hier zou ik over moeten schrijven. Maar als het dan avond is, zit mijn hoofd zo vol, of heb ik al weer tijd gehad alles op te bergen in hoekjes in mijn hoofd, dat alle bijzonderheden minder glitteren en wegvallen tussen alle andere indrukken van de dag en dan ook nog mijn doordeweeks normale piekeringen.

Vanmorgen besloot ik mijn Social Insurance Number te gaan regelen. Een 9 cijferig nummer dat nodig is als ik überhaupt mijn magere 2-maandelijkse bijlage hier wil ontvangen. En een bankrekening wil openen om dat op te laten storten. Om half 9 vanmorgen, toen ik mezelf eindelijk uit bed had geveegd (Facebook-gebruikers weten het al: het was volgens mijn telefoonweerbericht -16 vanmorgen, dus hoewel zonnig, het duurde even voor ik met mijn voeten 'op het koude zeil' durfde - overigens, ik heb een houten vloer :P ), zat ik aan de keukentafel een formuliertje in te vullen voor Service Canada. Cinnamon-raision bagel met boter en glaasje sap verorberd hebbende was het vervolgens om 9 uur tijd om mijn tas in te pakken, boterhammen met humus erin en mn netbookje en mijn stapel artikelen die ik nog steeds lezen moet, en dan de trap af om beneden bij de deur mijn laarzen aan te trekken. Toch maar een muts op vandaag, geen overbodige luxe want de deur afsluiten zonder handschoenen bleek al ijzig; het vroor inderdaad minstens 10 graden (dank u telefoon).

Op naar de Metro. Twee stations verder kwam ik boven de grond in mijn 'worst nightmare': een zee aan snelwegen, afslagen en fly-overs met daartussen lelijke prefab Tim Hortons drive-thrus (die hier verdorie een Franse naam hebben maar die ben ik vergeten) en Wallmarts en parkeerplaatsen. Ik vind het zo'n unheimisch gevoel: als voetganger in een gebied zonder huizen, straten, een gebied waar je alleen als automobilist een doel kan hebben. Na een minuut of 20 verklaarde ik me officieel verdwaald; ik stond bij een spoorbrug waar een mooi hek omheen stond en ik moest precies aan de overkant zijn van spoor en hek natuurlijk. Dan maar teruggelopen en daar liep eenzelfde verdwaalde ziel; ondertussen had ik bedacht dat ik misschien ónder het spoor door moest en dan aan de andere kant dat nog afgetraptere winkelblok in. Klopte. Met gezelschap van de Oostenrijkse die hetzelfde doel had als ik kwam ik terecht waar ik wezen moest: een idd treurig winkelcentrum met afdankdumpwinkels en kantoren, waarvan veel Joodse ondernemingen (grote Joodse gemeenschap aan deze kant van de stad, rond Cote st Catherine metro schijnen enorm veel chassidiem te wonen; heb er al wel een gespot in 'mijn' ziekenhuis overigens). Gelukkig was het 9-cijferig nummer snel afgegeven; ik schijn er wel goed op te moeten passen ivm identiteits-diefstal. Ik zal het formulier zo maar even uit mijn tas vissen en opbergen...ho. Toch niet. Morgen in het ziekenhuis nog eerst een bankrekening openen!

Dat was dan dus de volgende stap vandaag: een ziekenhuis-pasje en een bankrekening (kan ik straks ook gewoon pinnen ipv alles per creditcard doen - mijn ING-pas werkt hier niet!). Helaas kregen we toen de slapstick dat de een van de ander iets eiste: Zonder ziekenhuispas kreeg ik geen bankrekening (want de branch in het ziekenhuis is alleen voor medewerkers van Sainte Justine) maar zonder bankrekeningnummer kreeg ik geen ziekenhuispas. Dat loste zich uiteindelijk op, nu heb ik een pasje met een enorm blije foto met een vreselijk verrot kapsel (hat-hair; waarom heb ik mijn kapsel laten kortwieken vlak voor ik hierheen verhuisde?!) en morgen kan ik dan eindelijk een rekening laten openen. Klinkende naam van mijn nieuwe bank: Desjardins :) .

Helaas ben ik er vanmiddag niet in geslaagd een jas te vinden; iedereen had zijn zinnen al op dezelfde relatief mooie (en peperdure) Northface-damesparka met donsvoering gezet bij Simons, dus ik zal iets anders moeten bedenken. En snel, want dit weekend wordt het tenminste -25. En ik vries nou al dood, zelfs onder mijn 7 dekens....