Adviezen

Notes to self: 1. De lyrics van een liedje niet te letterlijk/als mantra/devies nemen. Fijn liedje, but it no work. 2. Tijd. Heelt. Wonden. De aangepaste versie van dat ene spreekwoord. Tijd heelt niet alles. Dus ook niet alle wonden. Je kunt slechts afwachten wat tijd deze keer zal doen. 3. Verdoven is goed. Maar verdovingen raken op onverwachte momenten (gedeeltelijk) uitgewerkt. Verdovingen genezen niet, daar waren ze ook niet voor bedoeld. 4. Eerlijkheid. Misschien het concept nog eens onder de loep nemen na inachtneming van punt 2. Wat is eerlijkheid? Waar dient het voor? Wie gebruikt het en hoe? (een flap-uit zijn is niet hetzelfde als eerlijk zijn, het dient iig niet om mensen te kwetsen dus gebruik het met mate en gebruik het vooral ook veel tegenover jezelf. Maar echt.) 5. Volwassen worden = cynisch worden. Wen er maar aan. Maar geef de hoop niet op. Geef nooit de hoop op. Geef de hoop nooit op. Er zijn lichtpuntjes. 'There is a crack in everything. That is how the light gets in.' (deze werd u aangeboden in het kader van 'beter goed gejat dan slecht bedacht')

Gemis

Naarste momenten: Wakker worden, waarna het een paar minuten duurt voor het tot je doordringt ('er was iets' 'ja, maar wat?' 'owja...ik ben alleen'). Snel uit bed springen na een uur talmen om niet naar de lege plek naast je te hoeven kijken. Op het werk: er moet te veel maar niks lukt, niks komt af, niks heeft zin en het enige wat je kan is afleiding zoeken, op je kiezen bijten en proberen niet constant in huilen uit te barsten. 's Avonds thuiskomen. De gordijnen sluiten. Schoon moeten maken, op moeten ruimen, en het voelt allemaal zo nutteloos. Goede momenten. Sommige zelfs stiekem best heerlijk: Echte vrienden. Wat heb ik er veel. Wat kunnen ze me echt opvrolijken. Wat kunnen ze me goed verdrietig laten zijn. <3 Een jurkje aangesmeerd krijgen van een vriendin, en terecht, beste LBD ever! De blikken van alle mannen op het feestje daarna. Awesome. Gedwongen worden tot eten, broodjes, koffie, soep. EFJEN! Je moet nog twee happen! Zoveel zorgzaamheid.... Vioolspelen. Zelfs als is het in een koude kerk met een vreselijk koor. Biertjes, midden in de nacht met '1 bier, 1 spa rood' met superinteressante mensen aan de praat raken. Diepgaande gesprekken. Opeens iemand beter leren kennen die je toch al 8 jaar kent. Mensen die voor je koken. Die dat ook blijven doen. Tot midden in de nacht steeds harder grinnikend op de bank bij een vriend samen proberen te werken. En thee drinken. En slapstick humor. Nutteloos gezwets, afgewisseld met (wederom) iemand beter leren kennen. Je veilig voelen. Je schoonzus, nu niet langer schoonzus, die je altijd mag bellen. En die je prima snapt. En je niet in de steek laat. Nieuwe afleveringen van je favoriete televisieseries en daar opeens weer zin in hebben. Boeken. En zo kan ik best nog even doorgaan. Waarmee het lijstje met goede momenten langer is dan het lijstje met nare momenten. SCORE!

Sloot

Je hebt een traan gelaten. Je hebt haar handen omklemd en met een steek het gemis gevoeld. Je hoofd was al bij de deur zoals in dat stomme liedje van Blof. Je zag wat je had aangericht, voelde je verdomme nog schuldig ook en toen ze alles tien keer had gezegd, en begon te smeken, wilde je weg. Je bent gebleven tot je niet meer kon, tot je niks anders meer kon dan heel hard wegrennen. Je hebt op je tanden gebeten, diep gezucht, bent niet weggerend maar hebt haar nog snel omarmd, vlug weer losgelaten, je had al afscheid genomen, je mist haar nu al minder.
Je bent naar de kroeg gefietst, waar je opgelucht lachend binnen kon lopen, kon vragen om een glas bier, kon vragen om vanavond eens flink door te schenken. Dat had je verdiend. Je hebt gelachen en gepraat, vooral in het rookhok gestaan, meer bier, verdoving, vrolijkheid, en om 4 uur was je toch wel een beetje misselijk. Je hebt twee colaatjes gedronken en hebt je tassen gepakt, je fietstassen volgeladen en bent gaan fietsen. Gelukkig weinig verkeer om half 5 's nachts. Lekker naar huis, naar je bed, duizelig van het bier maar ook licht vanwege de last die nu van je schouders is.
Halverwege je route langs het spoor val je opeens bijna in slaap, en voor je het weet sta je tot aan je nek in het kroos.

Het eerste wat ik lees op Facebook de volgende ochtend is je vrolijke verhaal over je duik in de sloot. En opeens weet ik het dat het echt zo is: je komt niet meer terug. En nu kan ik niet meer stoppen met huilen.

Daar moet je meer mee doen...

Laatste heb ik voor een blog over Young Adult Fiction een recensie van een boek geschreven. Had em een beetje afgeraffeld, maar kreeg tot tweemaal toe een compliment erover. Toch leuk. LINKJE
Zoals mijn vader ooit zei: je schrijft zo leuk, daar moet je meer mee doen!
Nou zegt elke ouder dat volgens mij tegen zijn kind, of die er nou een sinterklaasgedichtje uitpoept, een schattig opstelletje of een eerste of tweede blogje.
Vroeger wilde ik dat wel, schrijven; ik heb zelfs nog wel eens een poging gedaan om te gaan kijken bij de open dag voor de Hogeschool voor Journalistiek (of hoe die opleiding in Utrecht ook mag heten). Anyway, moeder vrijgenomen van werk, wij in de trein....ik geloof dat die trein nog niet eens vertrokken was toen ik erachter kwam dat de open dag een week (of een maand) later was dan die dag. We zijn een dagje in Utrecht gaan shoppen en ik heb me nog eens ingeschreven geloof ik, maar me een maand later weer uitgeschreven en mijn volgende bevlieging was de kunst academie; daarna kwam psychologie (waarvan we allemaal weten hoe dat is afgelopen, of nee, waarvan we nog niet precies weten hoe dat af gaat lopen).
Gisteravond in de douche vormde zich in mijn hoofd een boek; een meeslepend verhaal over een jong meisje dat wraak neemt op haar pestkoppen. Want ik had bedacht dat het dan maar dicht bij mezelf moest staan, als ik een boek wilde schrijven; voor mij geen toeren à la Tommy Wieringa of Arnon Grunberg, met verknipte hoofdpersonages in absurd magisch realistischte omgevingen blablabla plottwist bla heel ingenieus en creatief-origineel. Ben ik namelijk allemaal niet, kan ik niet, ingewikkeld en ook nog eens doorwrocht. Ik hou niet van doorwrocht.
Natuurlijk kwamen er toen allerlei ideeën in mij op (nog steeds onder de douche, milieuhater als ik ben) aan eerst een studie over wat een verhaal aantrekkelijk maakt en waarom je een boek in één ruk uitleest, over adembenemendheid en herkenbaarheid en over hoe dicht bij mezelf; autobiografisch of nee toch meer fictie, maar hoeveel en waar en waarover; voor volwassenen of voor kinderen of Young Adult en welke stijl: dagboekfragmenten, of fictieve dagboekfragmenten in een volwassen observatie van het innerlijke leven van een kind of .....

Om een boek te schrijven moet je ook veel geduld hebben.
Ik denk dat ik toch maar geen boek schrijf.

Gemeleerd grijs

Alles heeft twee kanten. Of meer. Maar twee kanten is het lastigst. Als je op zoek bent naar een beetje grijs tussen zwart en wit. Gemeleerd grijs uit zalig zwart en werkbaar wit. Een gebalanceerd mengsel, precies tussen gevaarlijke verzadiging en saaie transparantie.

Niet alleen maar felle zon, maar ook niet sloten regenwater om het meteen helemaal onder te dompelen (ik ben te vaak natgeregend de afgelopen week, een beetje minder symboliek mag ook wel).

Niet apathisch, maar wat minder stress zou fijn zijn (waarom tik ik een blogpost als ik eigenlijk een artikel moet resubmitten? MET SPOED nota bene?).

De nuance voor mijn dwaze, te voortvarende en hak-chak-probleemoplossende-met-veel-spaanders karakter zijn vriendinnen, vrienden, drie glazen wodka en groeiend inzicht en volwassenheid. Dus ondanks een paar staalgrijze dreigende donderwolken zijn er heus wel silver linings, dat staat ook juist wel mooi bij dat staalgrijs.
Zolang ik maar geen tegenwicht hoef te bieden aan mezelf word ik prima gelukkig door de combinatie van staalgrijs en zilver en sla ik gemeleerd grijs nog even over (behalve dan voor mijn lievelingstruien, weet je hoe mooi!).