Ik zit aan tafel en ik eet de andijviestamppot met Hollandse kaas die ik vrijdag gemaakt heb. De andijvie had ik gestolen van mijn huisgenoot Jean-Christophe, denk ik, maar niet expres! Marnix, Lucinda en Tim logeren hier sinds woensdagavond (eerder logeerden ze bij Shadi en Lauran) en ze hadden aardappels over van hun maaltijd op woensdag. Wist ik veel dat ze biefstuk hadden gegeten, ik vond de andijvie zo Hollands dat ik hem zonder nadenken in mijn stamppot heb versneden. Jean-Christophe is echter Belgisch. Had ik even over na moeten denken (de eerste portie stamppot ging overigens nog een keer de magnetron in dankzij een moeilijk Skype-gesprek met als gevolg afgekoeld avondeten; moeilijke Skype-gesprekken zaten in de lucht deze week, ook maandag had ik er een. Laten we hopen dat Nederland het me verder makkelijk maakt de resterende 4 maanden van mijn verblijf hier. Over beide onderwerpen later meer.).
Nadenken lukt wel goed, zo achter de computer, maar werken wat minder. Mijn begeleidster zit echter voor een maand in Brazilië en het raamloze hok lokt daardoor zelfs nog minder. Vooral na een weekend met tenminste 10 cocktails en 5 biertjes. Niet per avond gelukkig. Wel een prettig aandeel van het nachtleven van Montreal meegekregen, van hippe mooie-mensen + dure drankjes tent tot aan hipster-alternatief met de lekkerste cocktail tot op heden: portsomething (ik vergeet de naam steeds).
Misschien moet ik het geen nadenken maar piekeren noemen. Gericht gedacht komt het op het volgende neer: waar ben ik over een jaar? Ik zou een oud trucje kunnen toepassen en mezelf een brief kunnen schrijven die dan over een jaar op mijn deurmat valt. Ik weet alleen helemaal niet waar ik over een jaar woon. Wat weet ik wel? Ik weet helemaal niks. Niet waar ik werk, niet hoe gelukkig ik ben, niet waar ik woon, en niet wat mijn dromen zijn.
In de afgelopen 4 maanden is tenminste 1 droom aan gruzelementen gegaan, ben ik meerdere vrienden (tijdelijk) kwijtgeraakt en ben ik van continent veranderd. Ik ben op meerdere vlakken de grote leegte ingestapt. Het probleem is vooral dat ik nu bewust moet gaan nadenken wat ik wil. Dus bedacht ik me net: waar wil ik zijn over een jaar?
Het enige wat ik met zekerheid weet is dat ik wil promoveren. Binnen een jaar. En dat kan, want zelfs mijn promotor gelooft er weer in (hallee! grootste prestatie van de afgelopen 4,5 jaar zou ik zeggen!). Kortom: over een jaar, ben ik gepromoveerd, maak ik vrienden ipv ze kwijt te raken, woon ik in een huis(je) en heb ik een prettig salaris.....lekker burgerlijk allemaal. Maar dat geeft niet. Iedereen wordt een keer burgerlijk. Ik ben het volgend jaar. Hoop ik.
Owja en over die moeilijke Skype-gesprekken: over een jaar is mijn geluk niet meer afhankelijk van een kerel. Geen idee hoe ik dat ga doen, maar het lijkt me het beste goede voornemen voor de rest van mijn leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten