De pingpongbal

In elk land waar ik voor langere tijd verblijf, begeef ik me graag onder de inboorlingen. Een ervaring die daarbij echt niet lijkt te mogen ontbreken is een kennismaking met de lokale gezondheidszorg. Na de plaatselijke gezondheidskliniek van Bodhgaya (met bibberende Indiase peuters) en de voor-rijke-toeristen-kliniek in Jaipur (met mijn reisgenoot aan een infuus), alsmede de vrolijke G. P. in Bangor (die Kees de-naar-later-bleek-goedaardige-phyllodes-tumor uitmaakte voor 'muis' in het Engels en hem een paar rondjes door mijn borst liet zwemmen 'kijk eens hoe los hij zit, niks aan de hand!'), was het vandaag tijd voor het Canadese systeem.
Ter verduidelijking: toen ik twee dagen geleden weer eens een knobbeltje in mijn borst ontdekte, dacht ik: ok, in de gaten houden, als ie er na de maandelijkse ellende nog zit misschien even verder panikeren. Toen ik echter gisteravond van de 5e dansrepetitie binnen een week (uhhuh, ik heb het heeeeel druk hier! :P ) thuiskwam, was het knobbeltje een volwaardige pingpongbal geworden, die bovendien uitstak als ik op bed ging liggen, daar ook nog eens zeer bij deed en bovendien begon de huid zachtrood te kleuren. Eh. Hm.
In paniek belde ik Lauran, die me aanraadde contact op te nemen met mijn reisverzekering en me dan 's ochtends eens naar de eerste hulp te begeven. Leek mij nou niks, dus de volgende ochtend belde ik Shadi, die me aanraadde naar een walk-in clinic te gaan en daar eens navraag te doen. Met mijn ondertussen toch wel koortsig aanvoelende hoofd checkte ik nog één keer de bult, die nu echt zeer deed, terwijl de huid nu duidelijk een vreemde kleur had en bovendien gloeide. Helaas had ik 's middags een scan-sessie op het MNI en kon ik geen van mijn collegae telefonisch bereiken om te bedelen of ze niet voor me wilden invallen. Stap 1 was dus naar het verkeerde ziekenhuis, namelijk gewoon naar mijn werk, alwaar ik gelukkig een collega bereid vond (zij het met tegenzin) om voor me in te vallen die middag. Dit met het oog op de enge verhalen over wachttijden van tenminste 6 uur.....ahem. Betreffende collega kon me ook nog vertellen dat er een regionaal gezondheidscentrumding was op loopafstand, dus dat was de volgende stap.
Aldaar was het enige waar ze me mee konden helpen een lijst met telefoonnummers van andere klinieken, aangezien ik geen verzekering of vaste dokter had. Van de lijst van 20 klinieken kreeg ik daadwerkelijk 1 kliniek aan de lijn, bij de rest kwam ik niet eens door het Franse doorkiesmenu heen. Of ze namen gewoon niet op.
Helaas had de betreffende kliniek geen plek meer vandaag voor mensen zonder verzekering of medical card, zoals ik, arme kneus. Morgen terugkomen, half 9 gaan we open. Waarop ik stap 1 maar herhaalde, maar helaas kon betreffende collega niet op vrijdag voor me coveren, was de andere collega ingepland voor papa-dag en de derde collega stond al als scan-buddy ingepland, dus die kon niet ook nog voor mij invallen. Kortom: mijn bezoek aan een arts moest vandaag plaatsvinden. Ik geloof dat mijn collega ook nog eens erg verbaasd was dat ik me ziek meldde maar kennelijk wel als een kip zonder kop kon rondrennen op zoek naar een arts die me wilde zien.
Gelukkig vond ik na nog 5 keer het lijstje afbellen een kliniek downtown die me voor $150 contant wel kon helpen. Klinkt als een scam, zeker als je bedenkt dat ik om bij de kliniek te komen een achterafdeurtje in de plaatselijke Kruidvat/Etos moest hebben. Is hier echter doodnormaal, de Pharmaprix heeft doorgaans ook een apotheek en een postkantoor. Kortom, na een wachttijd van slechts ruim een uur (mijn boek was niet eens uit!), besloot een verpleegster dat het waarschijnlijk inderdaad gewoon een ontsteking was, de arts zou zometeen wel even uitsluitsel geven.
Dat deed ie dus niet, hij besloot (tussen het uitkafferen van zijn assistentes 'I just want you to do your job!' en de domme vraag 'So how are you today darling?') dat de bult een abces was en ik kreeg een verwijsbriefje en het dringende advies asapzsm ende zonder dralen naar de 'Urgence' van het Juif (Hopital General Juif) te gaan. Anders werd de bult nog groter.
Ow.
Na een dosis thee en chocolade bij Shadi en Lauran en een gesprek met de verzekering in Nederland (hoe vaak moet je iemand uitleggen hoe je 'Jewish' spelt? Joods. Als in Joods Algemeen Ziekenhuis. Uhhuh.) vertrok ik dus met nu niet alleen een wattige kop en een roodgloeiende linkerborst maar ook een beetje buikpijn naar het Jewish General, alwaar er kennelijk iets met leegzuigen en naalden en mijn linkerborst ging plaatsvinden.
Ahja. De horrorverhalen over wachttijden op de Urgence. Ze zijn waar.
Nou viel het nog mee, ik heb maar 4 uur hoeven wachten, ik was er tegen 6 uur, werd even snel gezien door een Israelische verpleger die ook nog eens heel lief mijn bloedsuiker voor me checkte (na de diabetes-gerelateerde vragen van de 1e verpleegster hadden Shadi en ik een theorie bedacht waarbij ik een zeer milde vorm van diabetes zou hebben) en daarna mocht ik in de wachtkamer wachten. Tot ik geroepen zou worden. Waarbij ik niet heel blij werd toen ik tegen half 9 het verhaal hoorde van de mensen achter mij, die er al sinds een uur of 1 zaten. HALP!
Dus nadat mijn boek uit was, en ik in mijn dagboek me had beklaagd over mijn 'plight', moest ik nog wat andere dingen verzinnen om niet aan mijn artikel te werken met mijn hoofd dat steeds wattiger werd. Enig entertainment werd nog verzorgd door het schattige meisje bij de Second Cup waar ik maar een niet te betalen zo dure chai latte en broodje tonijn ging halen. Warempel, ze bloosde toen ik vroeg waar ze haar haar had laten doen (niet vergeten: Kingston, tussen hier en Toronto!), ik ben dan alleen weer vergeten het adres van die kapper te vragen. Of haar telefoonnummer. Dammit.
Ook interessant was de man zonder stem, met adembuisje in zijn hals, en te lange armen, die woest sissend als een soort waakgans een Indiase meneer met een zere voet aanviel en uiteindelijk onder de arm van de bewaking naar zijn afdeling werd teruggeleid. En de autistische joodse jongen in zijn lange zijden jas die repetitief zijn krullen onder zijn neus vouwde terwijl zijn moeder op hooghartige toon geen woord van de receptiemedewerkster leek te verstaan.
Toen ik om 5 over 10 naar binnen werd geroepen was ik even heel opgelucht, ondanks het vooruitzicht van naalden en pijn. Helaas stonden we toen alsnog in de wacht, nu met minder stoelen, minder ruimte en dezelfde groep mensen die eerder al was binnengeroepen. Na 10 minuten kwamen daar nog meer mensen bij, die na ons waren binnengeroepen. Diagnoses werden staand effe snel gedaan, wat mij ook niet heel erg geruststelde. De kermende klanken vanachter een gordijn trouwens ook niet, vooral niet toen de arts na 1 minuut weer buiten stormde: Is een cyste, ik ga u een verwijzing meegeven.
Hah. Was natuurlijk ook nog eens precies degene die mij moest hebben....en bij mij ook een cyste vaststelde, maar niet eerder dan dat hij ook mij eerst aan het kermen en toen aan het huilen had gebracht. Enige geruststelling over de diagnose was dat hij uitlegde: Die knobbel van jou is keihard, als ik daar nu een naald insteek kan ik er niks mee. Waarop ik heel snel antwoordde (tussen de tranen door): Prima, laat die naald dan maar mooi zitten!
Kortom, ik stond na 4 uur wachten en 2 minuten gepook in mijn borst weer buiten met een verwijzing voor een specialist (gelukkig wel op afspraak deze keer - nu maar hopen dat de verzekering dat ook vergoed) en recepten voor pijnstillers en antibiotica (die laatste op eigen aandringen, aangezien meneer de arts eerst een warm bad aanraadde en toen weer ijs, waarna ik vroeg: Ja wat is het nou? Wat weer resulteerde in nog een minuut pijnlijk gepook en een 'ja doe maar ijs'. Antibiotica leken me een veilige extra gok).

En nu zit ik in bed, met een coolpack in mijn slaapshirt, een heerlijk bordje yoghurt+ (Bulgaarse yoghurt met branflakes, rozijnen, amandelen en frambozen) in mijn maag. Mijn artikel is nog steeds niet af maar ik vind dit voor nu even een geldig excuus. Vanaf morgen doe ik weer gewoon gezond.