Huisgenoot

Daar was ie weer hoor. Half 10 's avonds en zonder inleiding (ik zat aan de keukentafel te werken en hij zette thee): 'Qu'est-ce que tu pense du lien entre la lumiere et la musique?'

Zow. In het Frans. Hoppetee.


Het was duidelijk tijd voor de bek-vol-tanden-kaart, waarvan ik niet eens weet of ik die wel in mijn bezit heb.
Er volgde een betoog, in het Frans, over het verband tussen licht en muziek, dat de moderne tijd slecht licht en slecht geluid met zich meebracht, omdat het allemaal elektrisch was en dat kaarslicht of het licht van vuur, iig indirect licht, veel prettiger was. Waarna ik dan maar meeging in het gesprek in de hoop dat er een conclusie zou volgen en me liet verleiden tot een verhandeling in mijn beste Frans over dat ik in restaurants muziek maar irritant vind en dat dissonantie in muziek niet perse slecht of lelijk is. Waarop nog een opmerking volgde over hoe ik vasthing aan tradities gezien het feit ik zowel mijn ouderlijke als wetenschappelijk opvoeding noemde en dat ik erg wetenschappelijk keek ('C'est ma faute, je voudrais comprendre tous par un vue scientifique!') naar alles toen ik opmerkte waar dan de grens zit tussen 'la lumiere agréeable et dissonant', aangezien hij het licht in de keuken standaard uitdoet (zit ie een beetje kippig in z'n pannen te roeren, hoe on-praktisch!) maar dit toch niet vergelijkbaar is met de dissonantie van 'la lumiere néon'.

Net toen ik begon te denken dat dat dooreen halen van zintuiglijke ervaringen een teken is van schizofrenie en me bedacht dat mijn vorige diagnose van Asperger misschien niet klopte, concludeerde hij dat er mensen zijn die erg angstig worden van veel geluid of van veel licht en dat dat komt door de frequentie die niet meer natuurlijk is. En dat dus was waar hij last van had, goedenavond *en rent keuken uit*.

Oh. Hij bedoelde gewoon dat hij hoog-sensitief is? Nouja, zeg dat dan.