en français....ou pas :p .

Vanavond heb ik eindelijk huisgenoot twee gesproken. Bij aankomst iets meer dan een week geleden werd me al verteld dat ie opvallend, heel vriendelijk en vooral geïnteresseerd in diepzinnige gesprekken is. Dat bleek vanavond.

Ik had tot nu nog maar minder dan 20 woorden met hem gewisseld, maar vanavond probeerde hij tijdens koken/eten me een punt duidelijk te maken over het gebrek aan eigen identiteit van de Walen (hij is er zelf een) dat besloten ligt in het gebruik van het woord Waal. Dus. In het Frans. Ahem. Gelukkig af en toe met wat Nederlands erdoorheen, hoewel ik te snel sprak (on me dit ça beaucoup, aussi en Neerlandais, merci :P ) in het begin en mijn frans soms echt nog te brak is voor een verhitte filosofische discussie over het gebruik van denominaties voor mensen en de betekenis in de geschiedenis en op andere gebieden....pff....Wel geleerd dat Waal buitenlander betekent en dat dat hetzelfde is als de aanduiding voor Wallis in Zwitserland en Wales (en dat wist ik dan gelukkig nog net wel, heb er zelf gewoond verdikkie) in eh...Wales dus.

Hetzelfde overkwam me overigens afgelopen zondag aka gister, toen ik op zoek ging naar koffietentjes om te werken. Ik besloot een tip van de Eenzame Planeet te volgen en begaf mij naar St Denis, een straat waar ik de avond ervoor was geweest om shisha te roken met mijn huisgenootje en een aantal Iraanse collegae van haar. Ik had die ochtend nog gehaast de zoete rooklucht uit mijn haar gewassen. Op St Denis had ik de koffiebranderij in kwestie snel gevonden, maar ontdekte toen helaas ook dat ik geen cash meer had (vergeten uit de sokkenla te vissen die ochtend; ik dacht toen nog dat pinnen in winkels geld kostte met mijn creditcard, gelukkig is dat niet het geval. Mijn pinpas - en ook dat van alle andere Nederlandse banken - doet het niet in Canada, iets met skimmers en blokkering van betaalverkeer met Canada verklaarde vandaag mij een medewerker van mijn bank). Ik heb toen de rest van St Denis afgelopen teneinde een pinautomaat te vinden, die ik pas vond ter hoogte van metrostation Mont Royal. Ik kan u vertellen, met -25 is dat geen pretje. Dus dook ik meteen tegenover de bank een keten-koffiebar in, alwaar ik een litertje koffie naar binnen goot en me verbaasde over de karige uitstraling en prima muziek (flamenco, wereld, franstalig, klassiek, boys choir). Aldaar sprak de persoon naast mij me aan over het formaat van mijn laptop, waarna we wat keuvelden over mijn onderzoek en een tweede gesprek een half uur later hem ertoe bracht te vragen wat mijn mening was, serieus 'qu'est-ce que tu pense du printemps Arabe?'. In vet Quebecois heeft hij vervolgens allerlei vergelijkingen getrokken met China en eh andere prille democratieën en de wereld en...nouja. Ik heb wat geknikt en geprobeerd te volgen, maar man, in het Fráns? Over iets waar ik niet eens een mening over héb?

Ik heb altijd een mening, maar in het Frans kan ik deze nog niet zo goed tentoonspreiden. Dat bevalt me niks!

Delen en sneeuw

Ik deel graag. Ik denk dat dat het is. Het liefst zou ik elke sneeuwvlok hier met jullie delen, maar geloof me, het zijn er zovéél! Het brengt vanalles met zich mee, die sneeuw; vanmorgen besloot ik geen muts op te zetten, want mijn haar zat net goed, maar al op weg naar de bushalte merkte ik dat dat niet haalbaar ging zijn: het sneeuwde lichtjes en ik heb provisorisch mijn colsjaal maar om mijn oren getrokken.

Op mijn fb-comment 'il neige' reageerde men 'jaha, nog steeds hoor!', iets wat me ontgaan was vanwege gebrek aan raam in mijn kantoor. Toen ik om half 6 buiten kwam lag er echter een dik pak poeder! Ik heb mijn colsjaal ditmaal niet om mijn oren getrokken maar met een dwaas hoofd de sneeuw omhoog geschopt en met mijn gezicht naar de lucht tegen de vlokken ingegrijnsd. Tot het wel erg op begon te vallen en ik me met nog steeds een brede lach bij de wachtenden in het bushokje heb vervoegd.

De spits gaat ook in een land als dit, dat gewend is aan sneeuw, langzamer en chaotischer als het dan daadwerkelijk sneeuwt. De bus vertrok steeds pas na lange tijd bij elke halte (op mijn route stopt het ding altijd braaf 5 keer - bij elke halte - lang leve de spits) en dan zwaar knarsend door de verse glibbersneeuw. Alsof er ijskettingen onder zaten of het hele geval uiteen zou lazeren.

Samen met Lauran heb ik door de stad gestruind op zoek naar een laptop en winterjas voor mij en een skibroek voor hem, ik heb hem even flink gesopt met sneeuw en in elke winkel tenminste aan een verkoper uitgelegd dat ik uit Nederland kom en dus niet gewend ben aan sneeuw en kou en de voorspelde -30 komend weekend, dus wat dan een goede jas zou zijn. Ze blijven allemaal even behulpzaam, moeten lachen en denken mee hoe ik de barre ellende zal overleven de komende dagen. En nu zit ik frisgewassen en warm rechtop in mijn bed, met een maag vol burger, frietjes, mayonaisse en bier.

Ik deel graag, omdat ik zo blij word van zoveel dingen, en het fijn zou vinden als anderen ook blij worden van kleine dingen. Zoals van mijn buurt in de sneeuw en tot je kuiten in de sneeuw wegzakken bij de shortcut door het plantsoentje en van de bulldozertjes aan het eind van het blok die de grote routes sneeuwvrij houden. En van het trapje naar het huis waar een poederdun laagje op ligt, en de gedachte dat ik die sneeuw over 1 of 2 dagen waarschijnlijk stinkbeu ben, omdat mijn liesblessure dat nu al is en het vanaf nu alleen nog maar koud wordt en dus allemaal opvriest en dat ik dat nu al besef maar tóch blij wordt van hoe goed mijn Canada-wantjes mijn vingers warmhouden en dat mijn snowboots dan misschien wel lelijk maar ook heerlijk warm zijn. Van mijn warme voeten in bed en al die nieuwe dingen die nog gaan komen hier aan de overkant van de plas.

Ik deel graag, en als je dit leest dan doe je met me mee. Take it or leave it, dit ben ik.

Voor postkaarten en pakketjes:

4827 Avenue Isabella, QC H3W 1S5, Montrèal, Canada! Merci :) .

Zomaar aan de andere kant van de oceaan

Daar ben ik nu.

Ik dien hier een proefschrift te schrijven. Overdag bedenk ik vaak: Oh, hier zou ik over moeten schrijven. Maar als het dan avond is, zit mijn hoofd zo vol, of heb ik al weer tijd gehad alles op te bergen in hoekjes in mijn hoofd, dat alle bijzonderheden minder glitteren en wegvallen tussen alle andere indrukken van de dag en dan ook nog mijn doordeweeks normale piekeringen.

Vanmorgen besloot ik mijn Social Insurance Number te gaan regelen. Een 9 cijferig nummer dat nodig is als ik überhaupt mijn magere 2-maandelijkse bijlage hier wil ontvangen. En een bankrekening wil openen om dat op te laten storten. Om half 9 vanmorgen, toen ik mezelf eindelijk uit bed had geveegd (Facebook-gebruikers weten het al: het was volgens mijn telefoonweerbericht -16 vanmorgen, dus hoewel zonnig, het duurde even voor ik met mijn voeten 'op het koude zeil' durfde - overigens, ik heb een houten vloer :P ), zat ik aan de keukentafel een formuliertje in te vullen voor Service Canada. Cinnamon-raision bagel met boter en glaasje sap verorberd hebbende was het vervolgens om 9 uur tijd om mijn tas in te pakken, boterhammen met humus erin en mn netbookje en mijn stapel artikelen die ik nog steeds lezen moet, en dan de trap af om beneden bij de deur mijn laarzen aan te trekken. Toch maar een muts op vandaag, geen overbodige luxe want de deur afsluiten zonder handschoenen bleek al ijzig; het vroor inderdaad minstens 10 graden (dank u telefoon).

Op naar de Metro. Twee stations verder kwam ik boven de grond in mijn 'worst nightmare': een zee aan snelwegen, afslagen en fly-overs met daartussen lelijke prefab Tim Hortons drive-thrus (die hier verdorie een Franse naam hebben maar die ben ik vergeten) en Wallmarts en parkeerplaatsen. Ik vind het zo'n unheimisch gevoel: als voetganger in een gebied zonder huizen, straten, een gebied waar je alleen als automobilist een doel kan hebben. Na een minuut of 20 verklaarde ik me officieel verdwaald; ik stond bij een spoorbrug waar een mooi hek omheen stond en ik moest precies aan de overkant zijn van spoor en hek natuurlijk. Dan maar teruggelopen en daar liep eenzelfde verdwaalde ziel; ondertussen had ik bedacht dat ik misschien ónder het spoor door moest en dan aan de andere kant dat nog afgetraptere winkelblok in. Klopte. Met gezelschap van de Oostenrijkse die hetzelfde doel had als ik kwam ik terecht waar ik wezen moest: een idd treurig winkelcentrum met afdankdumpwinkels en kantoren, waarvan veel Joodse ondernemingen (grote Joodse gemeenschap aan deze kant van de stad, rond Cote st Catherine metro schijnen enorm veel chassidiem te wonen; heb er al wel een gespot in 'mijn' ziekenhuis overigens). Gelukkig was het 9-cijferig nummer snel afgegeven; ik schijn er wel goed op te moeten passen ivm identiteits-diefstal. Ik zal het formulier zo maar even uit mijn tas vissen en opbergen...ho. Toch niet. Morgen in het ziekenhuis nog eerst een bankrekening openen!

Dat was dan dus de volgende stap vandaag: een ziekenhuis-pasje en een bankrekening (kan ik straks ook gewoon pinnen ipv alles per creditcard doen - mijn ING-pas werkt hier niet!). Helaas kregen we toen de slapstick dat de een van de ander iets eiste: Zonder ziekenhuispas kreeg ik geen bankrekening (want de branch in het ziekenhuis is alleen voor medewerkers van Sainte Justine) maar zonder bankrekeningnummer kreeg ik geen ziekenhuispas. Dat loste zich uiteindelijk op, nu heb ik een pasje met een enorm blije foto met een vreselijk verrot kapsel (hat-hair; waarom heb ik mijn kapsel laten kortwieken vlak voor ik hierheen verhuisde?!) en morgen kan ik dan eindelijk een rekening laten openen. Klinkende naam van mijn nieuwe bank: Desjardins :) .

Helaas ben ik er vanmiddag niet in geslaagd een jas te vinden; iedereen had zijn zinnen al op dezelfde relatief mooie (en peperdure) Northface-damesparka met donsvoering gezet bij Simons, dus ik zal iets anders moeten bedenken. En snel, want dit weekend wordt het tenminste -25. En ik vries nou al dood, zelfs onder mijn 7 dekens....

Montreal = ook...

*een Joodse wijk om de hoek, een synagoge om de andere hoek, een hoekje met kosher eten in de supermarkt en een Hopital General Juif aan Cote Ste Catherine (mijn weg naar werk).

*een route naar werk die als volgt luidt: 1 block north, 3 blocks west en dan in de rij bij de buspaal voor een bus die 129 Cote Ste Catherine South heet...terwijl ie naar het noorden rijdt; vanmorgen met een enkel vlokje sneeuw, maar wel met daglicht (het is hier verdikkie vroeger licht dan in NL!).

*éindelijk een behulpzame medewerker bij Fido, mijn telefoonmaatschappij, waarmee ik tot 5 over 6 heb lopen geinen en die toen zei: wat was je nummer ook weer? Owja, je had het opgeschreven, wacht, ik bel je even...zo, dan heb je het mijne ook, mocht je nog een rondleiding door Montreal nodig hebben. Heette je nou Antonia? Want dat stond in je paspoort, toch? Hihi...sjans hebben terwijl je muts-haar hebt; well done moi! :)

* een kantoortje zonder raam met een computer van 15 jaar oud. Ik heb spontaan migraine van de lage schermhertzen en piepende longen van de benauwende airco-lucht. Esti et tabernac'! Quebecouis kent vreemde scheldwoorden, hosti, tabernakel,en kénnelijk zijn dat hele ernstige scheldwoorden! :D

* de kans om fMRI analyses te leren tussen het schrijven van 4 artikelen, een inleiding en een discussie (aka een proefschrift) door; maar wel op zaterdagen en zondagen. En of ik dan ook steeds de helft van een tweeling kan bezighouden, in het Frans. Als ze anglophone zijn mag ik ze ook gewoon ff klinisch interviewen....woaaaa..... Anyway. Ik ga nog even een beetje werk verzetten en dan nog even lezen in mijn koude bedje, gelukkig heeft Tatiana net een extra deken afgeleverd; de verwarming staat uit op mijn kamer en ook al is het volgens iedereen supermild, -5 's nachts zonder verwarming is voor mijn arme voetjes echt te koud! Salut!

Montreal = ...

* 2 leggings over elkaar, 2 jurkjes over elkaar, snowboots die gemiddeld hip zijn (ook al zijn het de lelijkste schoenen die ik ooit heb gekocht).

* een pinpas die niet werkt. Pinnen dus met creditcard. Lekker handig (en veel te duur). ING moet dus gebeld worden. Vanuit Montreal >.< .
* Grid-system straten. En een metro-systeem wat ik nog even door moet zien te krijgen.
* Een kamer met een houten vloer in een tot nu toe rustig huis, in een sjieke straat. Op de benedenverdieping woont een gezin, franstalig, met kindjes, volgens mij de eigenaars van het huis. Heb wel even gecheckt of ze weten dat ik hier nu ook woon, wat het geval bleek.
* een grote stad met winkels open op zondag. Zo maar eens de stad in dus. Owja en een simkaart voor mijn telefoon regelen....aangezien ook mijn sim het hier niet doet (WTFWTFWTF).
* duur. Eten kost evenveel of meer dan in Nederland. Uit eten gaan daarentegen niet. Tricky....
* een klein beetje een mindfuck voor mij. Na de afgelopen twee maanden in Nederland, waarin ik heb ontdekt dat ik een superleven heb in Leiden, met zoveel vrienden en dingen te doen en gezelligheid en nooit-alleen, voel ik me hier eenzaam. Wat nergens op slaat. En ik kan nog heel even de jet-lag de schuld geven. Maar. Het is griezelig, hoe ik opeens op een ander continent woon, een dagreis van iedereen vandaan, en hoewel ik iedereen allang weer gesproken heb via mail of chat of Whatsapp en Whatnot....blijf ik de bibbers houden. Achja. Ipod zometeen op en camera mee en eens kijken naar die stad waar ik het komende half jaar woon. Niet te hard lopen tho, want mijn enkel vindt het nog maar niks allemaal. Lang leve Cupino Kolo! :)

Sleepless....

Had ik gehoopt tegen deze tijd in mijn nieuwe woonst danwel op de bank van Lauran en Shadi in coma te liggen, helaasssss pindakaas. Misschien had ik 'voor-noodgevallen-vooruit' moeten slapen, maar dat heb ik niet gedaan, dus met een gemiddelde van 4 uur slaap per nacht in de afgelopen 4 nachten zit ik nu op...Washington Dulles Airport! W00p....NOT. Ik heb het gelukkig wel redelijk warm en ik heb gezelschap van 3 Nederlanders (1 exchange Leidse rechtenstudent die ook naar Montreal gaat voor een half jaar, een meisje uit Amsterdam dat een maand naar Mexico gaat en op dezelfde middelbare school heeft gezeten als ik en een cruiseshipmedewerkster die op vakantie gaat op haar eigen cruiseship in Florida). Ik heb een Wendy's burger op en een muitende jongeling (volgens mij licht autistisch) werd net afgevoerd door 4 typisch Amerikaanse politiemensen (vervelende lui à la New Orleans 'put your hands on the back of the vehicle and we ask the questions!). Ik heb koude voeten in mijn laatste paar schone sokken en de huilerige paniek van 6 uur geleden toen ik mijn vlucht had gemist samen met 1000 andere mensen uit Denemarken en Nederland die gezamenlijk in de troosteloze bagagehal stonden te dringen om omgeboekt te worden heeft plaatsgemaakt voor berusting (ik sta standby voor de eerste vlucht...als enige. De rechtenstudent was al wel ingecheckt...like what?! :S ). Morgen vlieg ik om 8.48 maar waarschijnlijker nog om 12.12 naar mijn nieuwe stad. Ik heb telefoonnummers van mensen (zoals nieuwe huisgenoten) en ik leef nog. Dank je wel voor jullie lieve berichtjes en dank je wel Washington fucking Dulles fucking Airport voor tenminste free WiFi; lieve smsjes/whatsapps/fb-berichtjes zorgen ervoor dat ik me minder alleen op de wereld (Sans Famille) voel en dus niet per se meer dood wil. Hoewel ik blij zal zijn als ik gesetteld ben, een douche kan nemen en....als ik over een half jaar terug naar jullie mag. Trusten! ;)