Omdat de blaadjes weer vallen en de jaren gewoon doorlopen, stapelen sterfgevallen in de omgeving zich steeds minder langzaam op. Gister in de douche dacht ik in een melancholische bui aan de ouder wordende vrienden van mijn ouders, onder wie twee ex-priesters. Deze mannen en hun vrouwen zijn een 'slag apart', gestopt met priester wezen, misschien omwille van de liefde. Ik vond hen als kind altijd zalvende zeurpieten, teveel bezig met katholiek wezen en terwijl het postuur en halflange vettige grijze haar van de een mij de zenuwen gaf, dreef de ander mij tot razernij door zijn gezemel over hoe zonde het was dat ik mijn lange haren had afgeknipt (en toen stapte op dat moment ook nog mijn snotneuzerige zusje de kamer in, met haar belachelijke bos blonde krullen tot op haar kont in een vuistdikke vlecht). Kortom; ex-priesters en rebelse kleine Floortje waren geen harmonieuze combi.
Na een hartaanval bleek een van de twee een stuk relativerender, hij en zijn vrouw waren een keer te gast aan tafel bij mijn ouders toen ik dat ook was en hij bleek een opvallend scherp en intelligent gevoel voor humor te hebben. De andere man oogstte steeds meer bewondering door de verhalen die ik over hem hoorde, hij was halverwege de 80 en ging sinds een aantal jaar alleen op vakantie, omdat zijn vrouw die een aantal jaren jonger was niet meer kon/wilde fietsen, maar hij graag nog flink wat kilometers wegtrapte.
Vanmorgen kreeg ik een mailtje van papa. Tijdens een fietstochtje, zo even voor het eten een ommetje door het bos, is hij aangereden en later in het ziekenhuis overleden. Op de website van de plaatselijke krant staan foto's en filmpjes van een fiets in een sloot. De bestuurder is doorgereden en wordt gezocht.
Ik ben vandaag verdrietig.
