Delen en sneeuw

Ik deel graag. Ik denk dat dat het is. Het liefst zou ik elke sneeuwvlok hier met jullie delen, maar geloof me, het zijn er zovéél! Het brengt vanalles met zich mee, die sneeuw; vanmorgen besloot ik geen muts op te zetten, want mijn haar zat net goed, maar al op weg naar de bushalte merkte ik dat dat niet haalbaar ging zijn: het sneeuwde lichtjes en ik heb provisorisch mijn colsjaal maar om mijn oren getrokken.

Op mijn fb-comment 'il neige' reageerde men 'jaha, nog steeds hoor!', iets wat me ontgaan was vanwege gebrek aan raam in mijn kantoor. Toen ik om half 6 buiten kwam lag er echter een dik pak poeder! Ik heb mijn colsjaal ditmaal niet om mijn oren getrokken maar met een dwaas hoofd de sneeuw omhoog geschopt en met mijn gezicht naar de lucht tegen de vlokken ingegrijnsd. Tot het wel erg op begon te vallen en ik me met nog steeds een brede lach bij de wachtenden in het bushokje heb vervoegd.

De spits gaat ook in een land als dit, dat gewend is aan sneeuw, langzamer en chaotischer als het dan daadwerkelijk sneeuwt. De bus vertrok steeds pas na lange tijd bij elke halte (op mijn route stopt het ding altijd braaf 5 keer - bij elke halte - lang leve de spits) en dan zwaar knarsend door de verse glibbersneeuw. Alsof er ijskettingen onder zaten of het hele geval uiteen zou lazeren.

Samen met Lauran heb ik door de stad gestruind op zoek naar een laptop en winterjas voor mij en een skibroek voor hem, ik heb hem even flink gesopt met sneeuw en in elke winkel tenminste aan een verkoper uitgelegd dat ik uit Nederland kom en dus niet gewend ben aan sneeuw en kou en de voorspelde -30 komend weekend, dus wat dan een goede jas zou zijn. Ze blijven allemaal even behulpzaam, moeten lachen en denken mee hoe ik de barre ellende zal overleven de komende dagen. En nu zit ik frisgewassen en warm rechtop in mijn bed, met een maag vol burger, frietjes, mayonaisse en bier.

Ik deel graag, omdat ik zo blij word van zoveel dingen, en het fijn zou vinden als anderen ook blij worden van kleine dingen. Zoals van mijn buurt in de sneeuw en tot je kuiten in de sneeuw wegzakken bij de shortcut door het plantsoentje en van de bulldozertjes aan het eind van het blok die de grote routes sneeuwvrij houden. En van het trapje naar het huis waar een poederdun laagje op ligt, en de gedachte dat ik die sneeuw over 1 of 2 dagen waarschijnlijk stinkbeu ben, omdat mijn liesblessure dat nu al is en het vanaf nu alleen nog maar koud wordt en dus allemaal opvriest en dat ik dat nu al besef maar tóch blij wordt van hoe goed mijn Canada-wantjes mijn vingers warmhouden en dat mijn snowboots dan misschien wel lelijk maar ook heerlijk warm zijn. Van mijn warme voeten in bed en al die nieuwe dingen die nog gaan komen hier aan de overkant van de plas.

Ik deel graag, en als je dit leest dan doe je met me mee. Take it or leave it, dit ben ik.