Een proefschrift schrijven, voor morgen een tabel maken van de twee groepen mensen waar mijn leven om zou moeten draaien momenteel: 10 mensen die vroeger een depressie hadden en boos waren ook nog, en 16 mensen die ook vroeger depressief waren maar niet boos.
Een toetsenbord in de verkeerde taal en nergens tekentjes kunnen vinden. Supprimer en Échap ipv Delete en Escape.
Mesozeg dansen, verliefd worden door het dansen. Ik snap nu hoe mijn schone zus dat doet.
Dromen veroorzaakt door heimwee die heimwee veroorzaken, over mensen die je niet meer spreekt en die je ook nooit meer zult spreken, na een intensieve tijd samen weten dat een band tussen mensen plots doorgeknipt kan worden en verdwenen kan zijn. En dat besef veroorzaakt door mijn hersenen die wat loshangende feitjes moeten verwerken.
Teveel plannen en een te geweldige grote stad met teveel mooie mogelijkheden om de slechts 5 maanden die mij resten mee te vullen. Schaatsen, skien, lunchen, koffie, musea, de berg, fietsen, klimmen, dansen, wandelen, zwemmen, wijntjes, eten, mensen leren kennen, boeken lezen, muziek, fotograferen, reizen, genieten. Werken. Dat is het enige wat ik hier kwam doen.
Mijn hoofd staat op barsten. Ik weet even niet meer waar ik moet beginnen, vooral niet waar ik moet beginnen met mijn verlangens in te dammen om mijn focus te kunnen zoeken. Ik wil weer eens te veel.
Er is nauwelijks plek in mijn hoofd voor emotie omdat de feiten door mijn hoofd dansen, mijn hoofd is te klein voor het aantal vrijheidsgraden dat ik wil managen om te bepalen hoe ik mijn leven wil leiden. Er is geen plaats voor gemis of voor somberheid zodat ik niet kan terugvallen op mijn standaard strategie van zwelgen in zelfmedelijden en heimwee.
PANIEK!
Oh nee. Toch niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten