Omdat de blaadjes weer vallen en de jaren gewoon doorlopen, stapelen sterfgevallen in de omgeving zich steeds minder langzaam op. Gister in de douche dacht ik in een melancholische bui aan de ouder wordende vrienden van mijn ouders, onder wie twee ex-priesters. Deze mannen en hun vrouwen zijn een 'slag apart', gestopt met priester wezen, misschien omwille van de liefde. Ik vond hen als kind altijd zalvende zeurpieten, teveel bezig met katholiek wezen en terwijl het postuur en halflange vettige grijze haar van de een mij de zenuwen gaf, dreef de ander mij tot razernij door zijn gezemel over hoe zonde het was dat ik mijn lange haren had afgeknipt (en toen stapte op dat moment ook nog mijn snotneuzerige zusje de kamer in, met haar belachelijke bos blonde krullen tot op haar kont in een vuistdikke vlecht). Kortom; ex-priesters en rebelse kleine Floortje waren geen harmonieuze combi.
Na een hartaanval bleek een van de twee een stuk relativerender, hij en zijn vrouw waren een keer te gast aan tafel bij mijn ouders toen ik dat ook was en hij bleek een opvallend scherp en intelligent gevoel voor humor te hebben. De andere man oogstte steeds meer bewondering door de verhalen die ik over hem hoorde, hij was halverwege de 80 en ging sinds een aantal jaar alleen op vakantie, omdat zijn vrouw die een aantal jaren jonger was niet meer kon/wilde fietsen, maar hij graag nog flink wat kilometers wegtrapte.
Vanmorgen kreeg ik een mailtje van papa. Tijdens een fietstochtje, zo even voor het eten een ommetje door het bos, is hij aangereden en later in het ziekenhuis overleden. Op de website van de plaatselijke krant staan foto's en filmpjes van een fiets in een sloot. De bestuurder is doorgereden en wordt gezocht.
Ik ben vandaag verdrietig.
dinsdag 2 november 2010
maandag 23 augustus 2010
festivalmens
Ben ik niet. Een festivalmens. 2 keer geweest (vóór afgelopen weekend dan), Pinkpop 2001 en Lowlands 2005, en beiden waren grappig, maar niet voor herhaling vatbaar.
Afgelopen vrijdag bevond ik me na een impulsieve beslissing zwetend voor de ingang van Camping 3, wachtend op Anne die me naar de tent van Laurens zou brengen zodat ik me kon installeren en aansluiten bij haar, Aline, Lauran, Tim en vele anderen.
Drie uur later vond ik mezelf terug op de chaotisch drukke festivalweiden, met een rammelende maag en oplopende frustraties omdat een programmaboekje niet gratis was maar een half muntje kostte, maar dan moest ik eerst muntjes vinden maar daarom had ik nou juist dat boekje nodig: ik kende de weg niet. Tel daar die rammelende maag bij op en je hebt een enorm chagerijnige Floor, die het liefst acuut naar huis wilde.
Ik ben gebleven.
Waren het de vette beatz van DJ Ed Rush, mijn eerste dosis goeie Drum N Bass in lange tijd? Waren het Mumford and Sons, met hun banjo in de grootste tent van het festival die ze toch maar mooi platspeelden (daarmee de schade van het ongeïnteresseerde vriendinnetje van de zanger, Laura Marling, die ook te lijden had van de ENORM slechte geluidsman van de India-tent, doen vergetend)? Was het DJ Tommi, met de Balkan Beatz die resulteerden in vliegende meisjes (hophop OP met een juten zak), kliko-surfers, dansen-op-de-tafels, opgetekende snorren, en heel veel sjlivovica? Waren het de cello's van het Amsterdam Cello Octet en de dansers van Conny Jansen, op de muziek van Philip Glass (die ik niet kon horen omdat ik nog doof was van Snow Patrol)? Was het het zweet dat van mijn lijf gutste bij de live-DnB van Pendulum, ondanks de emo-zanger en dankzij de moshpit, die rondjes rende, cirkels maakte, en heel hard meebeukte? Het kan ook Massive Attack geweest zijn, loepzuivere stemmen, enorm vette maar misschien iets te politieke lichtshow, donkere atmosfeer en enorme zin in een vette spliff (maar rumcola Timmah-style werkt ook goed :p ). Of de Macedonische Zweden, Zweedse Macedoniërs, die pure Turbofolk speelden. En het kan ook komen door de mannelijke aandacht die ik kreeg toen ik wat volksdanshopjes deed, en die ik juist NIET kreeg toen ik in mijn felgekleurde BH meebeukte op Pendulum.
Ik durf voor het eerst na een festival te zeggen: volgend jaar weer. Alleen kan ik niet meer praten :p .
Afgelopen vrijdag bevond ik me na een impulsieve beslissing zwetend voor de ingang van Camping 3, wachtend op Anne die me naar de tent van Laurens zou brengen zodat ik me kon installeren en aansluiten bij haar, Aline, Lauran, Tim en vele anderen.
Drie uur later vond ik mezelf terug op de chaotisch drukke festivalweiden, met een rammelende maag en oplopende frustraties omdat een programmaboekje niet gratis was maar een half muntje kostte, maar dan moest ik eerst muntjes vinden maar daarom had ik nou juist dat boekje nodig: ik kende de weg niet. Tel daar die rammelende maag bij op en je hebt een enorm chagerijnige Floor, die het liefst acuut naar huis wilde.
Ik ben gebleven.
Waren het de vette beatz van DJ Ed Rush, mijn eerste dosis goeie Drum N Bass in lange tijd? Waren het Mumford and Sons, met hun banjo in de grootste tent van het festival die ze toch maar mooi platspeelden (daarmee de schade van het ongeïnteresseerde vriendinnetje van de zanger, Laura Marling, die ook te lijden had van de ENORM slechte geluidsman van de India-tent, doen vergetend)? Was het DJ Tommi, met de Balkan Beatz die resulteerden in vliegende meisjes (hophop OP met een juten zak), kliko-surfers, dansen-op-de-tafels, opgetekende snorren, en heel veel sjlivovica? Waren het de cello's van het Amsterdam Cello Octet en de dansers van Conny Jansen, op de muziek van Philip Glass (die ik niet kon horen omdat ik nog doof was van Snow Patrol)? Was het het zweet dat van mijn lijf gutste bij de live-DnB van Pendulum, ondanks de emo-zanger en dankzij de moshpit, die rondjes rende, cirkels maakte, en heel hard meebeukte? Het kan ook Massive Attack geweest zijn, loepzuivere stemmen, enorm vette maar misschien iets te politieke lichtshow, donkere atmosfeer en enorme zin in een vette spliff (maar rumcola Timmah-style werkt ook goed :p ). Of de Macedonische Zweden, Zweedse Macedoniërs, die pure Turbofolk speelden. En het kan ook komen door de mannelijke aandacht die ik kreeg toen ik wat volksdanshopjes deed, en die ik juist NIET kreeg toen ik in mijn felgekleurde BH meebeukte op Pendulum.
Ik durf voor het eerst na een festival te zeggen: volgend jaar weer. Alleen kan ik niet meer praten :p .
donderdag 20 mei 2010
Naahlins
Alles is waar! The cake was not a lie!
Even een kort berichtje uit de VS: op Houston Airport liepen alle clichés al in een parade aan me voorbij (en regelde ik heel stoer een vlucht eerder; jammer dat mijn koffer toen toch nog een vlucht later kwam....), en hier heb je dan de echte zuidelijke clichés.
Palmbomen, een streetcar, warmte en vochtigheid, een enorme jetlag, een zwembad op het dak, grote negers in hiphop kleding, mensen die niet met mes en vork kunnen eten, onverstaanbare serveersters (zuidelijk danwel Mexicaans accent) die alleen de fooien verdienen en dus poeslief een hele show aan grapjes voor je opvoeren....
Het is hier nu kwart voor 7 maar ik ben gelukkig klaarwakker, lag er ook om 10 uur in, zie je het voor je? Lang leve de jetlag; zodra mn werk hier klaar is ben ik 'nsync en kan ik hardddd partyen. Ben wel zenuwachtig voor mn poster vanmorgen en om eerlijk te zijn: met je baas in het buitenland is ook geen erg vakantiegevoel. Effe doorbijten hier dus (en nu snel registreren en naar het ontbijt rennen; de pauzes hier duren steeds een half uurtje en het congres is elke dag van 8 tot 7....zucht).
Later. Meer.
Even een kort berichtje uit de VS: op Houston Airport liepen alle clichés al in een parade aan me voorbij (en regelde ik heel stoer een vlucht eerder; jammer dat mijn koffer toen toch nog een vlucht later kwam....), en hier heb je dan de echte zuidelijke clichés.
Palmbomen, een streetcar, warmte en vochtigheid, een enorme jetlag, een zwembad op het dak, grote negers in hiphop kleding, mensen die niet met mes en vork kunnen eten, onverstaanbare serveersters (zuidelijk danwel Mexicaans accent) die alleen de fooien verdienen en dus poeslief een hele show aan grapjes voor je opvoeren....
Het is hier nu kwart voor 7 maar ik ben gelukkig klaarwakker, lag er ook om 10 uur in, zie je het voor je? Lang leve de jetlag; zodra mn werk hier klaar is ben ik 'nsync en kan ik hardddd partyen. Ben wel zenuwachtig voor mn poster vanmorgen en om eerlijk te zijn: met je baas in het buitenland is ook geen erg vakantiegevoel. Effe doorbijten hier dus (en nu snel registreren en naar het ontbijt rennen; de pauzes hier duren steeds een half uurtje en het congres is elke dag van 8 tot 7....zucht).
Later. Meer.
zondag 9 mei 2010
stockholm en stress
Net terug uit Stockholm (daar was het koud, duur, gezellig maar niet geheel ontspannen in mijn hoofd) zit ik nu al het hele weekend achter de computer: voor ik naar New Orleans mag moet er nog een poster gemaakt worden ('voeg die laatste 30 proefpersonen ook nog even toe aan je dataset voor je je analyses draait'zegt de baas dan. Mag ie voortaan lekker zelf doen, vrijdag was het 3 uur en gister 4 uur eer ik in bed lag verdikkie! 'Die poster moet wel nu af hoor! En dat artikel ook!' zei de baas - terwijl ik treurde over mijn verloren foto's van de afgelopen 5 jaar; een HDD zonder backup moet je niet laten vallen...ook niet 50 cm maar).
Wat ik geleerd heb in Stockholm: gillende kinderen zijn het waard als je daar een beter-dan-Droomvlucht ritje door Junibacken voor terugkrijgt; het Astrid Lindgren museum heeft een treintje dat langs allerlei tafereeltjes uit haar boeken gaat. Klinkt mutsig, is het niet! Foto's zullen het bewijzen...ooit.
Andere les: Stockholm is duur. Maar hip. Maar duur. Geocaches zijn in Stockholm talrijk maar grotendeels onvindbaar (ze houden van micro's in de vorm van magneetjes op drukke plaatsen <_< ).
Laatste les (voor ik me terug op mn analyses stort terwijl vriendje naar dansles gaat en mijn kippies in London aan het feesten zijn): over een paar jaar lopen we allemaal (nouja, wij dames dan) met knielange wijde fladderrokjes, zwarte panties en gekleurde gympen met witte veters. Lelijk? Stockholm zegt dat het mode is (dus wordt bij ons). En als je liever een broek draagt: bandplooibroek/rare jeans met opgerolde pijpen. Voor jongens en meisjes.
Toedels!
Wat ik geleerd heb in Stockholm: gillende kinderen zijn het waard als je daar een beter-dan-Droomvlucht ritje door Junibacken voor terugkrijgt; het Astrid Lindgren museum heeft een treintje dat langs allerlei tafereeltjes uit haar boeken gaat. Klinkt mutsig, is het niet! Foto's zullen het bewijzen...ooit.
Andere les: Stockholm is duur. Maar hip. Maar duur. Geocaches zijn in Stockholm talrijk maar grotendeels onvindbaar (ze houden van micro's in de vorm van magneetjes op drukke plaatsen <_< ).
Laatste les (voor ik me terug op mn analyses stort terwijl vriendje naar dansles gaat en mijn kippies in London aan het feesten zijn): over een paar jaar lopen we allemaal (nouja, wij dames dan) met knielange wijde fladderrokjes, zwarte panties en gekleurde gympen met witte veters. Lelijk? Stockholm zegt dat het mode is (dus wordt bij ons). En als je liever een broek draagt: bandplooibroek/rare jeans met opgerolde pijpen. Voor jongens en meisjes.
Toedels!
maandag 29 maart 2010
Dressoir
Dit weekend was het home-improvement weekend. Ik heb níet gewerkt, over de vrijdag gaan we het niet hebben (ik háát Laurens' tentamenweek!! Écht!) maar op zaterdag heb ik eerst een beetje uitgeslapen, toen ei gebakken en daarna door de stad gedwaald. Het was heerlijk weer, er was markt en ik had doelen zoals boeken zoeken. Om half vier arriveerden Rupert en Barbara in Leiden en heb ik de hele ronde nog een keer gelopen (de tweedehands Camper-ballerina's waren Barbara helaas te groot, so sonde). Die avond hebben we met zijn vieren gegeten (ik kan nog steeds niet koken en ik word nu langzaam wanhopig) en mijn wc gepimpt met een plankje en een Husnes ( ~hartje~ housewarming-gifts). De badkamer pimpen volgt later deze week als mijn plankje voor de 4e keer is gelakt. We hebben ook bedacht wat er nog ontbreekt in mijn huis: Een dressoir.
Dus: als iemand (zijn oma) nog een overtollig, liefst antiek of juist heel hip houten dressoir heeft waar hij/zij tegen een zacht prijsje vanaf wil en wat per bakfiets of geleende auto te vervoeren is, dan hoor ik dat graag! Ik heb op Marktplaats al wel wat dingen gezien, maar de €90 euro die ik voor een Art Deco dressoir had geboden heeft geloof ik weinig indruk gemaakt. Tsja. Het viel te proberen....
Verder heb ik op zondag nog twee Trabbi's gekocht. ~hartje~ baby blauw. Vroem! :D
Dus: als iemand (zijn oma) nog een overtollig, liefst antiek of juist heel hip houten dressoir heeft waar hij/zij tegen een zacht prijsje vanaf wil en wat per bakfiets of geleende auto te vervoeren is, dan hoor ik dat graag! Ik heb op Marktplaats al wel wat dingen gezien, maar de €90 euro die ik voor een Art Deco dressoir had geboden heeft geloof ik weinig indruk gemaakt. Tsja. Het viel te proberen....
Verder heb ik op zondag nog twee Trabbi's gekocht. ~hartje~ baby blauw. Vroem! :D
dinsdag 9 maart 2010
kort bericht
Tijdens het wachten op betere tijden (lees: het eten) zit ik op Ilja's bedbank en blader door een oude Volkskrant. Besluit de familie berichten te zoeken om te kijken of ik toevallig een bekende naam tegenkom. Nooit doen zoiets, weet je zeker dat dat idd het geval zal zijn. Het duurt even voor het peertje langzaam opgloeit, maar ik ken die naam inderdaad. Waarom ook al weer? De naam van een dichter, misschien daarom. Maar hij is nog heel jong, uit '84....overleden in Leiden...wácht! Lampje floept aan: ik als 16-jarige, kampleiding van allemaal koters in een bos in Apeldoorn, gelukkig al die koters minstens 2, 3 jaar jonger dan ik, behalve die ene. Die is 15, het zweet breekt me uit bij het lezen van de namenlijst voorafgaand aan het kamp. Tot in dat Apeldoornse bos en ik er achter kom dat de jongen in kwestie 'een rare' is. Blijft mij met u aanspreken lang nadat de koters erachter zijn gekomen dat ik niet zoveel met hen in leeftijd scheel. Ik denk zelfs dat hij er pas mee is opgehouden nadat ik een keer ben uitgeschoten en hem heb verordonneerd op te houden me u te noemen. De jongen die gepest werd, met een dikke bril en bijna albino-achtige trekken, zelfs wij kampleiding voelden ons niet bij machte de pesterijen te stoppen....want hij was zo ráár. Zijn onderbroeken van een week lagen bij zijn hoofdkussen, hij trok zich niet terug maar bleef zichzelf en compleet onbegrepen door iedereen, inclusief ons kampleiding.
Die jongen, ik heb het maar even geGoogled, was inderdaad een echte dichter geworden. 3 gepubliceerde bundels en een begeisterd student Neerlandistiek, ze hebben nu een scriptie-prijs naar hem vernoemd op de UvA, omdat hij die scriptie en het vuistdikke proefschrift over W.A. Hermans wat hij zo graag wilde schrijven niet meer kon voltooien. Alleen op de foto op zijn Facebook pagina herken ik hem heel duidelijk van vroeger, zo te zien draagt hij die hoed op een kaal hoofd. Hij was heel geliefd zo te lezen op internet, en een oud-schoolgenote eert hem door een gedicht van hem op haar weblog te plaatsen over zijn vreselijke middelbare school tijd. Herkenbaar voor iedereen die ooit buikpijn heeft gekregen van school om diezelfde reden als hij.
Mijn oorlog met de deurwaarder en andere spoken valt hierbij even in het niet.
Die jongen, ik heb het maar even geGoogled, was inderdaad een echte dichter geworden. 3 gepubliceerde bundels en een begeisterd student Neerlandistiek, ze hebben nu een scriptie-prijs naar hem vernoemd op de UvA, omdat hij die scriptie en het vuistdikke proefschrift over W.A. Hermans wat hij zo graag wilde schrijven niet meer kon voltooien. Alleen op de foto op zijn Facebook pagina herken ik hem heel duidelijk van vroeger, zo te zien draagt hij die hoed op een kaal hoofd. Hij was heel geliefd zo te lezen op internet, en een oud-schoolgenote eert hem door een gedicht van hem op haar weblog te plaatsen over zijn vreselijke middelbare school tijd. Herkenbaar voor iedereen die ooit buikpijn heeft gekregen van school om diezelfde reden als hij.
Mijn oorlog met de deurwaarder en andere spoken valt hierbij even in het niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)