Of: waarom het gras altijd-altijd-altijd groener is aan de overkant.
Ten eerste natuurlijk omdat het hier kouder is in de winter. Van vorst wordt het gras minder groen.
Ten tweede, vanwege de tijd. Honger maakt rauwe bonen zoet en gras groen, want na 5 weken hier ben ik collectief vergeten dat de laatste twee maanden in Nederland pijnlijk en verdrietig waren en dat ik in die twee maanden vaak hoofdpijn had vanwege uitdroging door huilen. En dat ik me om half 1 's nachts op 1 januari opnieuw op moest maken omdat de mascara over mijn hele gezicht zat. Wat ik me herinner is de vele avondjes in de kroeg, de feestjes, en een draaikolk - maar dan niet naar beneden maar naar boven - aan gebeurtenissen, elkaar opvolgend in steeds hoger tempo en steeds onverwachter en bizarder. In de week tussen kerst en oud en nieuw voelde ik me 10 jaar jonger en gedroeg ik me ook zo. Niet altijd een positief iets, wegrennen van verantwoordelijkheden en met bier gooien en halfnaakt door je favoriete uitgaansgelegenheid stuiteren....achja, nog één keer voor ik 30 word dan maar.
Ten derde: het ijs is glad. Ik ben nog niet gevallen, maar hier in Montreal ga je tenminste een aantal keer hard op je bek. Gister glibberde ik bijna achterover, en op schaatsen heb ik al wat smakken gemaakt, maar dat resulteerde in 1 blauwe elleboog en een opmerking van een mede-schaatser: Opschepper! Ik ben het schaatsen in ieder geval nog niet verleerd.
Ten vierde. Loslaten. Ik heb het denk ik nooit gekund, vernieuwing en verandering omarmen. Maar kan je op je 30e nog verwachten dat je alles loslaat wat je hebt, zonder die allesoverheersende angst alles te verliezen? Als ik loslaat, verlies ik niet alleen het verdriet van de afgelopen tijd, maar ook de zekerheid van alles wat ik wel heb en wat ik ooit heb gehad.
Eén troost: als dit mijn quarter-life crisis is, dan word ik wel oud. Dat is tenminste iets.
(En voor mensen die hiervan schrikken: 1. ook stoere mensen hebben heimwee & 2. over twee weken blog ik ongetwijfeld dat ik een heerlijke Canadese houthakker heb gevonden en hier nooit meer weg wil. Don't worry, I'll be fine)
4 opmerkingen:
Is het leven niet juist leren genieten van alle dingen die je toch ooit moet loslaten?
(En wat kun je toch goed schrijven soms, wordt het boekje ook zo mooi?)
Wohw!, jij heb angst alles te verliezen? àha! -zwoesj! Wat jij weet blijft in de pan! Verlies je wat? Ik heb een (niet vaderlijke) jacuzzi aangezet,en, die nevelt al vanaf jouw geboorte bestendigheid in verscheidenheid; ga je gang! Besef: alles glipt je toe, niet: ont-
p.
Jij heb angst alles te verliezen? àha! -zwoesj! Wat jij weet blijft in de pan! Verlies je wat? Ik heb een (niet vaderlijke) jacuzzi aangezet,en, die nevelt al vanaf jouw geboorte bestendigheid in verscheidenheid; ga je gang! Besef: alles glipt je toe, niet: ont-
p.
Mooie gedachte p. Ik hou wel van het christelijke idee dat alles ons gegeven wordt, dat is een fijn idee. Toch vrees ik dat ons niks gegeven noch ontnomen wordt. Ik denk dat het lot blind is, het is niet terecht of juist oneerlijk, het is gewoon zo. ('Het lot' kan altijd vervangen worden door 'god'.) Dat is maar goed ook, want glippen ziektes ons ook toe? Het lot is neutraal en als we dat positief willen invullen is dat aan ons zelf en aan niets of niemand anders. Al kunnen we zeker geholpen worden door vrienden of familie. Zie het bovenstaande.
Een reactie posten