In een verhit gesprek beet ik hem toe: 'Ik weet prima wie ik ben!'. 'Nee,' zei hij, 'dat weet je niet volgens mij'.
We kunnen heel veel dingen in het leven kiezen, en ookal maken we in het begin vaak niet de optimale keuzes, we worden juist door onze keuzes volwassen. We leren van onze fouten, we evalueren wat er goed ging en wat niet, we groeien, we kalmeren. We worden volwassen.
In een wirwar aan keuzes en gesprekken over de emoties die daarbij komen kijken, werd me vandaag gevraagd: 'Waarom hield je van hem?' En ik wist het niet. 'Het was oppervlakkig, we deelden oppervlakkige dingen.' 'Zoals wat?' En ik herinnerde me hoe ik op een avond een foto naar die geliefde appte, van de gevel en het dak van een monumentale boerderij, ergens midden in Overijssel. Ik schaamde me bijna, tegenover diegene die meer weg is dan thuis, op de meest bijzondere plekken, komt, op zowat alle continenten binnen een jaar tijd. En hoe stil en verbaasd ik was toen ik terugkreeg 'Wow, wat een coole oude boerderij, echt gaaf!'.
Ik weet steeds beter wie ik ben, en wat ik niet wil veranderen, is de verwondering die ik kan ervaren. Ik word geraakt als iemand mijn verwondering deelt, als ik de glinstering zie of voel bij de ander die ik ook voel als ik iets mooi vind. Mijn bijzondere ervaringen zijn vaak visueel, en iemand met wie ik dat kan delen krijgt snel een plaatsje in mijn hart (getverdemme wat een cliché-zin, heeft iemand hier iets beters voor? Einde van deze dienstmededeling). Mijn gesprekpartner hoorde me aan, en onderbrak me uiteindelijk: 'Dat is dus niet oppervlakkig, dat klinkt best diep'.
Me laten raken door zintuigelijke ervaringen, en degenen met wie ik mijn gevoel daarover kan delen koesteren. Kinderlijk enthousiasme, oprechte passie voor directe, simpele ervaringen. Ik weet heel zeker dat deze scherf thuishoort in mijn bouwwerk.
Ik ben mijn therapeut soms best dankbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten